Τελωνειακες παραβασεις που επισύρουν ποινικες και διοικητικές ευθυνες. Ποτε η επιβολη πολλαπλών τελών λογω παραβασης της τελωνειακής νομοθεσιας αντικειται στην αρχη ne bis in idem του αρθ. 4 VII ΠΠ της ΕΣΔΑ.

Συνοπτικά:

Ο δραστης αθωωνεται απο το ποινικο δικαστηριο οπου ειχε κατηγορηθει για λαθρεμπορία, για παραβαση της τελωνειακης νομοθεσίας. Παραλληλα το Δοικητικο Δικαστηριο, στο οποιο ειχε προσφυγει κατα της πραξης επιβολης Πολλαπλων Προστιμων για την ιδια πραξη, απορριπτει την προσφυγη και επιβαλλει προσθετα τελη για την ιδια παραβατικη συμπεριφορα.

Συμφωνα με τη νμλγ. του ΕΔΔΑ, η αρχη "ne bis in idem" οπως διατυπωνεται στο αρθ. 4 του 7ου ΠΠ της ΕΣΔΑ παραβιαζεται υπό τις εξης 4 προυποθεσεις:

α) οι διαφορετικές διαδικασίες πρέπει να στρέφονται κατά του ιδίου προσώπου και να αφορούν την ίδια κατ’ ουσίαν παραβατική συμπεριφορά.

β) η μία από τις διαδικασίες πρέπει να έχει περατωθεί με αμετάκλητη απόφαση.

γ) οι διαδικασίες επιβολής κυρώσεων ΔΕΝ συνδέονται στενά μεταξύ τους. Εχει κριθει οτι οι διαφορετικες διαδικασιες συνδεονται στενα μεταξυ τους - κι αρα δεν παραβιαζεται η ως ανω αρχη, επιτρεπεται η διπλη επιβολη ποινης:

αα) αν οι διαδικασίες επιδιώκουν "συμπληρωματικούς σκοπούς" και, επομένως, αφορούν διαφορετικές όψεις/πτυχές της αυτης σχετικής παραβατικής συμπεριφοράς

ββ) αν η διπλή διαδικασία είναι προβλέψιμη συνέπεια για τον παραβάτη και

γγ) αν αποφεύγεται, κατά το δυνατό, στο 2ο δικαστήριο η επανάληψη τόσο της συλλογής όσο και της εκτιμήσεως των αποδείξεων

δδ) εάν η κύρωση που επιβάλλεται στη διαδικασία που περατώνεται αμετάκλητα λαμβάνεται υπ’ όψη στην διαδικασία που τελειώνει δεύτερη, ώστε να αποτρέπεται η επιβολή στον καθου υπέρμετρου βάρους.

δ) οι διαφορετικες διαδικασίες πρέπει να είναι “ποινικές” κατά την αυτόνομη έννοια της ΕΣΔΑ . Για να εξετασει τον ποιινκο χαρακτηρα της διαδικασια το ΕΔΔΑ εφαρμοσε τα γνωστα τρια "κριτηρια Engel": 

αα) Λαμβανεται υποψη ως σημειο αναφορας ο χαρακτηρισμός της παραβατικης πραξης κατα τον εθνικο νομοθετη. 

ββ) Στο πλαίσιο του δευτέρου κριτηρίου Engel, το ΕΔΔΑ ελέγχει, κατ’ αρχήν, τον κύκλο των προσώπων προς τον οποίο απευθύνεται ένας κανόνας που προβλέπει κυρώσεις για συγκεκριμένη συμπεριφορά. Όταν ο κανόνας απευθύνεται στο σύνολο των πολιτών και όχι σε συγκεκριμένη ομάδα προσώπων που τελούν υπό ειδικό καθεστώς, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στο πειθαρχικό δίκαιο, αυτό αποτελεί ένδειξη του ποινικού χαρακτήρα της κύρωσης και 

γγ) βαρυτητα της κυρωσης. Ετσι το ΕΣΔΑ εκρινε οτι το υπερμετρο προστιμο των πολλαπλων τελων λογω βαρυτητας, εχει ποινικο χαρακτηρα.

Επιγραμματικά, τα υπερογκα, ελληνικης εμπνευσης και μαφιόζικης εφαρομγης, πολλαπλά τέλη καταρρίπτονται στο δικαστηριο υπό τις ως ανω προυποθεσεις που έθεσε το ΕΔΔΑ, αρκει ο δικαστης του ΤΔΔ να ειναι ενημερωμενος σχετικώς.

Πολεμικές επανορθώσεις- κατοχικό δάνειο

Επί του πιεσηρίου:

1) Πολεμικές αποζημιώσεις , ενεργητικά νομιμοποιείται το ελληνικό κράτος να ζητήσει από τη Γερμανία. Μέχρι τώρα δεν έχει ασκήσει καμία ελληνική κυβέρνηση αγωγή κατά της ΟΔΓ για αυτές τις αποζημιώσεις/ επανορθώσεις. Η Γερμανία προβάλλει το επιχείρημα ότι οι σχετικές αξιώσεις για επανόρθωση έχουν καταπέσει με τη Συνθήκη του 1960 μεταξύ των δυο χωρών που προέβλεπε άφεση χρέους. Η Ελλάδα το αρνείται. Είναι ο φόβος της Γερμανίας αυτό το σκέλος, να διεκδικηθεί δηλαδή το κονδύλι των επανορθώσεων δικαστικά δια τον φόβο ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα κράτη. Η Ελλάδα έχει έναν άσσο στο μανίκι / όπλο κανονικό , που δεν το έχει ποτέ απασφαλίσει μέχρι σήμερα στο όνομα των καλών διμερών σχέσεων.

2) Αποζημιώσεις για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Δικαιούχοι σε αυτό το κομμάτι είναι μόνο τα θύματα/φυσικά πρόσωπα που υπέστησαν τη ναζιστική φρίκη. Έχει βγει απόφαση θετική υπέρ των θυμάτων του Διστόμου από τον ΑΠ και απο το ιταλικό ακυρωτικό στο οποίο ασκησαν προσθετη παρεμβαση υπερ ιταλών πολιτών -θυμάτων.

Η εκτέλεση ομως τελικά ανακόπηκε από το ΔΔΧάγης , κατόπιν προσφυγής της ΟΔΓ (λόγω παραβίασης της αρχής της ετεροδικίας, που λέει οτι τα ξένα δικαστηρια πρέπει να σεβονται την κυριαρχία ξένου κράτους, αναλογη ρυθμιση και στον δικο μας ΚΠολΔ αρθ. 923). 

Παρέπεμψε τελικά το Δικαστήριο την επίλυση στην διπλωματική οδό.

3) Δάνειο. Νομιμοποιείται να το διεκδικήσει το ελληνικό κράτος.

Το κατοχικό δάνειο συνήφθη αναγκαστικά από τη ναζιστική Γερμανία με την Ελλάδα. Το ίδιο το καθεστώς των ναζί αποπλήρωσε ήδη 2,5 δόσεις του δανείου όσο βρισκόταν στην Ελλάδα. Επομένως όσον αφορά αυτό το κονδύλι, η νομική κατάσταση είναι ξεκάθαρη οτι η αξίωση αποπληρωμής του δανείου υφίσταται και κανένας δεν το αρνείται στην πραγματικότητα. Ουτε οι ίδιοι οι Γερμανοί. Μοναδικός σκόπελος εδώ, το ύψος των τόκων που απαιτεί η Ελλάδα. Η Γερμανία θέλει διαπραγμάτευση για το ποσό των υπέρογκων τόκων του δανείου.

Χαράς ευαγγέλιον σήμερα με την πρόταση μομφής, ευκαιρία για ένα μικρο excursus στη φορολογία εισοδήματος της Γερμανίας:

Όποιος έχει καθαρό εισόδημα / κέρδος άνω των 54.950 ευρώ τον χρόνο, πληρώνει φόρο ίσο με το 42%. Αν εδώ είμαστε στα 29% , εκεί είναι στα 42%. Πρόκειται για τον ανώτατο κλιμακωτό συντελεστή φόρου που ισχύει εκεί τα τελευταία χρόνια. Πολύ παλιά, τη δεκαετία του 70', ο ανώτατος συντελεστής έφτανε τα 55 % του εισοδήματος.

Μεγαλύτερος συντελεστής λοιπόν δεν υπάρχει ...... μέχρι το σημείο που το καθαρό εισόδημα φτάσει τις 260.000 ευρώ.

Τότε, ο πάνω ανώτατος συντελεστής προσαυξάνεται κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες, φτάνοντας το 45 %. Ο τελευταίος φόρος ονομάζεται στη Γερμανία Reichensteuer, φόρος πλουσίων.

Συνεπώς για τα γερμανικά δεδομένα, πλούσιος θεωρείται όποιος βγάζει σε ένα χρόνο πάνω από 260.000 ευρώ.

Λεκτέο ότι, ακόμα και για τα πολύ ψηλά εισοδήματα, που υπόκεινται στους ανώτατους συντελεστές 42%, 45 %, υπάρχει το αφορολόγητο όριο, που ισχύει για όλους τους φορολογούμενους ανεξαιρέτως, όπως μισθωτοί, ελ επαγγελμ, συνταξιούχοι, και ανέρχεται σήμερα στις 9.000 ευρώ.

Από το παραπάνω ποσό και πάνω μόνο επιτρέπεται στη Γερμανία η φορολόγηση, καθώς όπως έκρινε κάποτε το ομοσπονδιακό συνταγματικό τους Δικαστήριο, ένα αφορολόγητο όριο πρέπει να υπάρχει πάντα και για όλους, το οποίο δεν πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο φορολογικής βάσης, αφού από εκεί και κάτω ξεκινάει το λεγόμενο Existenzminimum, το ελάχιστο δηλ. ποσό διαβίωσης, η προστασία της οποίας επιτάσσεται από την κορωνίδα των συνταγματικών δικαιωμάτων, αυτό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Αναθεώρηση Συντάγματος

Το σύνταγμα δεν είναι οι δέκα εντολές του Μωυσή. Ούτε είναι ο κώδικας Ουρ Ναμμού ή Χαμουραμπί.

Είναι ο καταστατικός χάρτης μιας χώρας, όπως είθισται να λέγεται, ένας άξονας πάνω στον οποίον οργανώνεται, πορεύεται και δρα η πολιτεία ρυθμίζοντας τη σχέση της με τον εαυτό της αλλά και τον λαό, ενας μπουσουλας δηλαδή , τοσο στην καθετη δομικη του διαρθρωση, τη σχεση δηλαδη κρατους με λαο, οσο και οριζοντιως, τριτενεργωντας, στις σχεσεις μεταξυ των ανθρωπων.

Επίσης είναι και ένα αξιακό πλαίσιο εντός του οποίου θα αποτυπωθούν υπό τη μορφή νόμων και λοιπών νομοθετημάτων οι κοινωνικές ισορροπίες σε συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα. Ένα σύνταγμα του 1930 αποκλείεται να συμβολίζει τς ίδιες αξίες με ένα σύνταγμα του 2030. Δεν γίνεται.

Καλή λοιπόν η απεύθυνση στον ανώτατο νόμο της πολιτείας κάθε λίγο και λιγάκι από τους βυζαντινολογους και μανδαρινους τυπολατρες συνταγματολογούντες, αλλα ας μην το βλέπουμε και σαν τον μωσαϊκό νόμο με μυστικιστικη προδιαθεση και τοτεμικη σταση.

Το σύνταγμα είναι μια ανθρώπινη κατασκευή που μπορεί να αλλάζει και πρέπει να αλλάζει όταν "ωριμάζουν οι οικονομικές, πολιτισμικές, κοινωνικές, επιστημονικές" συνθήκες εξέλιξης μιας κοινωνίας.

Το συνταγμα αλλαζει με δυο διαδοχικές Βουλες. 

Και μαλιστα η μια Βουλη, προτεινουσα ή αναθεωρητικη, δεν χρειαζεται καν να εχει αυξημενη πλειοψηφια των 3/5 των βουλευτών δηλαδη 180, αλλα αρκεί η απόλυτη επί του όλου αριθμού βουλευτών, δηλ. αρκούν οι μισοι συν ένας βουλευτες , ΄τουτέστιν 151 .

Στην επόμενη σύγκληση της Βουλής , που θα συγκροτηθεί σε σώμα μετά τις νεες εκλογές, θα πρέπει να "εγκριθεί" η προταθείσα αναθεώρηση του Συντάγματος με ενισχυμένη πλειοψηφία των 180 βουλευτών.

Όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Στο άρθρο 13 της συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΕΕ) αναφέρονται ποια είναι τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Αυτά είναι το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ευρωπαϊκό συμβούλιο , το συμβούλιο της ευρωπαϊκής ένωσης, το δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης , η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα και το ευρωπαϊκό ελεγκτικό συνέδριο .

Ευρωπαϊκό συμβούλιο

Το ευρωπαϊκό συμβούλιο αναφέρεται στο άρθρο 15 της ευρωπαϊκής συνθήκης. Συγκροτείται από α) τους αρχηγούς των κρατών-μελών ,β) από τον πρόεδρο της ευρωπαϊκής επιτροπής και γ) από τον πρόεδρο του ευρωπαϊκού συμβουλίου. Ασχολείται με ζητήματα γενικής στρατηγικής της ΕΕ και πολιτικές κατευθύνσεις της που θα λάβει.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή , αρθ. 17 ΣΕΕ, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ο θεματοφύλακας των ευρωπαϊκών συνθηκών. Αναλαμβάνει το εκτελεστικό κομμάτι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ομοιάζει δηλαδή με κυβέρνηση, και φροντίζει και παρακολουθεί για την ομοιόμορφη εφαρμογή του ευρωπαϊκού δικαίου σε όλα τα κράτη μέλη της Ένωσης. Αποτελείται από 28 κομισάριους, τους λεγόμενους επιτρόπους, κάθε ένας εντεταλμένος από την κυβέρνηση κράτους-μέλους, αρμόδιος για έναν συγκεκριμένο θεματικό τομέα. Επίσης διαθέτει το προνόμιο της νομοθετικής πρωτοβουλίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και συντάσσει τον προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο

Το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο αποτελεί μαζί με το συμβούλιο των υπουργών της ΕΕ, το ευρωπαϊκό συμβούλιο, τα δύο νομοθετικά σώματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε αντίθεση όμως με το συμβούλιο, το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο είναι το μόνο όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης του οποίου τα μέλη εκλέγονται απευθείας από τους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από το 2014 και εντεύθεν το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο διαθέτει 750 βουλευτές, του οποίου τα μέλη σχηματίζουν μεταξύ τους κοινοβουλευτικές ομάδες. Οι πιο γνωστές είναι αυτή των χριστιανοδημοκρατών, των σοσιαλιστών, των πρασίνων, των φιλελευθέρων.

Σε αντίθεση με τα ισχύοντα στα συντάγματα των κρατών μελών, όπου η εκάστοτε Βουλή ελέγχει τις δράσεις της κυβέρνησης, το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο δεν έχει άμεση επίδραση στο έργο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, καθώς εκλεγεί μόνο τον πρόεδρο της ευρωπαϊκής επιτροπής κι όχι τα λοιπά μέλη της επιτροπής, τους κομισάριους.

Το συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης 

Το συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ονομάζεται και σκέτα "το συμβούλιο" ή συμβούλιο των υπουργών, είναι το δεύτερο νομοθετικό σώμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συγκροτείται από τους υπουργούς των κρατών- μελών , ανάλογα με τον τομέα του προς ψήφιση νόμου, και ουσιαστικά εκπροσωπεί τα κράτη- μέλη σε επίπεδο ευρωπαϊκής νομοθέτησης. 

Η διαδικασία νομοθέτησης , στην κανονική διαδικασία είναι η εξής:

Η επιτροπή, που όπως είπαμε διαθέτει τη νομοθετική πρωτοβουλία, εισάγει τα προς ψήφιση νομοσχέδια στο κοινοβούλιο. Αυτό είτε απορρίπτει το νομοσχέδιο, είτε το υπερψηφίζει με απλή πλειοψηφία. Εν συνεχεία διαβιβάζεται στο συμβούλιο των υπουργών (ευρωπαϊκό συμβούλιο) , το οποίο είτε το υπερψηφίζει μέσω των υπουργών με διπλή πλειοψηφία (βλ. παρακάτω), είτε το αναπέμπει με τροποποιητική πρόταση. Σε αυτήν την περίπτωση το τροποποιηθέν νομοσχέδιο , αν υπερψηφιστεί πάλι από το κοινοβούλιο, ξαναστέλνεται από αυτό στο συμβούλιο των υπουργών για να ψηφιστεί κι εκεί.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για την πλειοψηφία που απαιτείται στο συμβούλιο των υπουργών για τη αποδοχή/υπερψήφιση του νομοσχεδίου. 

Μέχρο το 2014 κάθε κράτος μέλος , ανεξαρτήτως πληθυσμού, εκπροσωπούνταν απο 1 υπουργό και είχε μια ψήφο. Ετσι τόσο η Γερμανία με 82 εκατμμύρια πληθυσμό, όσο και η Μάλτα με 1/2 εκατμμύριο πληθυσμό, είχαν στο συμβούλιο απο 1 ψηφο. Πλέον απο το 2014 και μετά, κάθε κράτος εκακολουθεί να εκπροσωπείται απο έναν υπουργό, πλην για την υπερψήφισει απαιτείται πλέον διπλή πλειοψηφία εντος του συμβουλίο: 

Έτσι για να ψηφιστεί ένας νόμος θα πρέπει πλέον να συμφωνήσουν τουλάχιστον 15 μέλη κράτη-μέλη, άλλως το 55% των υπουργών στο συμβούλιο, και τα 15 αυτά κράτη - μέλη να εκπροσωπούν τουλάχιστον το 65% των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σκοπός αυτής της αλλαγής ήταν να αντισταθμιστεί η δυσαναλογία της μίας ψήφου για κάθε κράτος σε σχέση με τον αριθμό του πληθυσμού που εκπροσωπεί ο εκάστοτε υπουργός και αποτραπεί έτσι ο συνασπισμός μικρών κρατών έναντι των μεγάλων, αφού για να σχηματιστούν 65% του πληθυσμού θα πρέπει να συμμετέχει τουλάχιστον ένα από τα μεγαλύτερα πληθυσμιακά κράτη.

Το δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Το δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι το ανώτατο δικαστικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Καταστατικός του στόχος είναι να διασφαλίζει την τήρηση των Ευρωπαϊκών συνθηκών κατά την ερμηνεία και εφαρμογή του ενωσιακού δικαίου από τα μέλη.

Επιλαμβάνεται υποθέσεων κατόπιν αγωγής της ευρωπαϊκής επιτροπής κατά ενός κράτους μέλους λόγω παραβίασης των συνθηκών, αλλά πιο συχνά ασχολείται με προδικαστικά ερωτήματα που έχουν παραπεμφθεί σε αυτό από τα δικαστήρια των κρατών- μελών . 

Στο σημείο αυτό δέον επισημανθεί:

Η προδικαστική ερώτηση πρέπει να στοχεύει πάντα στην ερμηνεία ενωσιακού δικαίου και όχι στην ερμηνεία εθνικού δικαίου. Το δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι αρμόδιο να ερμηνεύει εθνικό δίκαιο και ως εκ τούτου η ερώτηση πρέπει να διατυπώνεται στο εάν το ενωσιακό δίκαιο συγκρούεται με διάταξη εθνικού δικαίου και όχι αντίστροφα. (πχ. "Μπορεί η ελευθερία κίνησης κεφαλαίου ως μια εκ των θεμελιωδών αρχών της ευρωπαϊκής συνθήκης να ερμηνευτεί με τρόπο που δεν θα προσκρούει / δεν θα αντιβαίνει στο χ εθνικό νομοθέτημα;")

Επίσης, σύμφωνα με το άρθρο 267 της συνθήκης λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ), τα εθνικά δικαστήρια έχουν τη διακριτική ευχέρεια να απευθύνουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ερώτημα για ερμηνεία ενωσιακού δικαίου, είναι όμως υποχρεωμένα να παραπέμψουν, αν κατά της επιγενόμενης απόφασης δεν χωρούν εθνικά ένδικα μέσα σύμφωνα με το ισχύον εθνικό δικονομικό σύστημα.

Τέλος,

η Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα είναι αρμόδιο όργανο για την κοινή νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης , για τη ρύθμιση επιτοκίων δανεισμού κλπ. και το

Ευρωπαϊκό ελεγκτικό συνέδριο επιβλέπει τους προϋπολογισμούς των ευρωπαϊκών οργάνων.

To νομοθετικό σώμα στις ΗΠΑ

Το Κογκρέσο , το νομοθετικό σώμα των ΗΠΑ, συγκροτείται από δυο αντιπροσωπευτικά σώματα: τη Βουλή των αντιπροσώπων και τη Γερουσία.
Στόχος των ιδρυτών του Συντάγματος ήταν ο περιορισμός της δύναμης κάθε θεσμικής εξουσίας και η διαμόρφωση μιας "checks and balances" ισορροπίας μεταξύ τους. Εντός της ίδιας μάλιστα εκτελεστικής εξουσίας, αυτός ο στόχος θα επιτυγχάνετο με τη δημιουργία δυο Βουλών: Την άνω και την κάτω Βουλή. Με αυτόν τον τρόπο θέλησαν να εξισορροπήσουν τη διαφορετική ανάλογα με τον πληθυσμό ισχύ μεταξύ μικρών και μεγάλων πολιτειών. Έτσι, ενώ στη Βουλή των αντιπροσώπων οι θέσεις καταλαμβάνονται ανάλογα με τον πληθυσμό των εκάστοτε πολιτειών, στη Γερουσία κάθε πολιτεία εκπροσωπείται ανεξάρτητα από τον πληθυσμό της με 2 Γερουσιαστές.  "In order to control the legislative authority, you must divide it"(James Madison).

Η Βουλή των αντιπροσώπων έχει 435 θέσεις και η Γερουσία 100 θέσεις, συνολικά δηλαδή 535. Στον αριθμό αυτό, προστίθενται και 3 θέσεις Βουλευτών απο τη περιφέρεια της Κολούμπια (District of Columbia).
H διαδικασία νομοθέτησης είναι βασικά ίδια με αυτήν που υπάρχει στις χώρες της Ευρώπης, αν και διαφέρει σημαντικά στο ότι κάθε νομοσχέδιο που εισάγεται αρχικά είτε στην άνω Βουλή (Γερουσία), είτε στην κάτω Βουλή (Αντιπροσώπων), θα πρέπει να διέλθει και να τύχει της έγκρισης και της άλλης Βουλής.

Αναλυτικά:
Με το που προτείνεται ένα νομοσχέδιο από Βουλευτή/Πρόεδρο, ο εκπρόσωπος της κάτω Βουλής  ή ο πρόεδρος της Γερουσίας το παραπέμπει σε ειδική επιτροπή του σώματος προς επεξεργασία, εξέταση, υιοθέτηση ή απόρριψη. Οι επιτροπές απαρτίζονται απο μέλη της εκάστοτε Βουλής, αναλογικά με την αντιστοιχεία που κατέχουν στην ολομέλεια . Σε περίπτωση που υπερψηφιστεί το νομοσχέδιο εντός της επιτροπής, τότε παραπέμπεται για ψήφιση στην ολομέλεια της εκάστοτε Βουλής: Αν το νομοσχέδιο εισήχθη το πρώτον στην κάτω Βουλή θα συζητηθεί στη δική της ολομέλεια, αν ξεκίνησε απο τη Γερουσία, θα συζητηθεί στη δική της ολομέλεια της.
Αν υπερψηφιστεί εν συνεχεία και στην ολομέλεια (με απλή πλειοψηφία , δηλ. είτε 218 αν ξεκίνησε από τη Βουλή των αντιπροσώπων ή 51 αν ξεκίνησε από τη Γερουσία), τότε ξεκινά η όλη διαδικασία και στην άλλη Βουλή: Θα περάσει από την δική της επιτροπή, θα ψηφιστεί, και μετά θα περάσει στην ολομέλειά της για να υπερψηφιστεί κι εκεί.

Αν τελικά περάσει το νομοσχέδιο και από τα δυο αντιπροσωπευτικά σώματα (με απλή πλειοψηφία), υποβάλλεται στον 'Πρόεδρο της χώρας για επικύρωση.  Αυτός είτε το υπογράφει/επικυρώνει , κάνοντας το νομοσχέδιο νόμο της χώρας, είτε υποβάλλει βέτο.
Το σύνταγμα  προβλέπει να ανατραπεί το βέτο το Προέδρου , αν και οι δυο Βουλές καταψηφίσουν το βέτο το Προέδρου με 2/3 ψήφους για  έκαστο σώμα, πράγμα που έγινε πολύ λίγες φορές ως τώρα στην ιστορία της χώρας.

Η όλη διαδικασία νομοθέτησης φαίνεται εκ πρώτης όψης περίπλοκη και δύσκολη υπόθεση και αυτός ακριβώς ήταν ο σκοπός των ιδρυτών του Συντάγματος: Να προστατέψει τους πολίτες της χώρας από ένα υπερπληθωρισμό νόμων. 

Αποφάσεις του ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, του Supreme Court.

Παρακάτω παρατίθενται κάποιες από τις σημαντικότερες αποφάσεις του ανώτατου δικαστηρίου των ΗΠΑ που άλλαξαν όχι μόνο τα θεμέλια της κοινωνίας τους, τον τρόπο λειτουργίας της Δικαιοσύνης και των λοιπών δυο εξουσιών της χώρας, αλλά που είχαν και επίδραση στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης επηρεάζοντας πρωτίστως τα Συντάγματα τους.

1) Marbury vs. Madison, 1803

Η απόφαση αυτή θεωρείται ως θεμέλιος λίθος του ίδιου του Δικαστηρίου, καθώς καθορίζει τον κυρίαρχο ρόλο του: „Να ακυρώνει νόμους ως αντισυνταγματικούς“.

Για την ιστορία:

Ο William Marbury είχε διοριστεί δικαστής από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ John Adams. (Στις ΗΠΑ οι δικαστές του ανωτάτου δικαστηρίου διορίζονται εφ΄όρου ζωής από τον εκάστοτε Πρόεδρο. Οι Chief justices, όπως αποκαλούνται, είναι συνολικά 9 τον αριθμό). Πριν αναλάβει λοιπόν τα καθήκοντά του ο Δικαστής, εκλέχθηκε νέος πρόεδρος των ΗΠΑ ο δημοκρατικός και αντιφεντεραλιστής Thomas Jefferson, αντίπαλος του John Adams. Ο Υπουργός εξωτερικών του Jefferson, James Madison, (μετέπειτα κι αυτός Πρόεδρος και ένας εκ των θεμελιωτών του σημερινού αμερικανικού συντάγματος), αρνήθηκε να παραδώσει το έγγραφο διορισμού στον δικαστή Marbury, λόγω της έντονης αντιπαλότητας του Jefferson με τον προκάτοχό του Adams. Αργότερα οι παρατάξεις των φεντεραλιστών- αντιφεντεραλιστών θα ονομαστούν Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί αντίστοιχα και η αντιπαλότητα κρατά ως σήμερα. 

Ο εν ενεργεία Δικαστής John Marshall του Δικαστηρίου έκρινε στη υπόθεση που άνοιξε ο νεοδιορσθείς δικαστής κατά του Υπουργού Εξωτερικών αιτολογόντας, ότι "ο σκοπός του εν λόγω Δικαστηρίου είναι α) να ερμηνεύει τους νόμους και β) να τους κηρύσσει, σε περίπτωση που αντιβαίνουν αυτοί το Σύνταγμα της χώρας, ως αντισυνταγματικούς". 

Με την απόφαση αυτή καθιερώθηκε de facto η εξουσία του Δικαστηρίου να ελέγχει και να περιορίζει τις εξουσίες των άλλων δυο εξουσιών , της εκτελεστικής και νομοθετικής σε μια „checks and balances“ δυναμική.

2. Plessy vs. Ferguson, 1890

Η δικαστική διαμάχη εξελίσσεται τώρα σε μια εποχή με έντονα και εμφανή ρατσιστικά χαρακτηριστικά. Όλη η νότια περιοχή της χώρας είναι αναφανδόν ρατσιστική, αφού υπάρχει θεσπισμένος φυλετικός διαχωρισμός στην πρόσβαση σε δημόσια αγαθά και υπηρεσίες.

Ο Homer Plessy είναι κάτοικος της Λουϊζιάνα και κατά 1/8 αφροαμερικανός. Είναι όμως λευκός από βιολογική πλευρά. Στα δημόσια μέσα συγκοινωνίας της εποχής, υπήρχε χωροταξικός διαχωρισμός μεταξύ μαύρων και λευκών. Οι λευκοί κάθονταν στα πρώτα βαγόνια, στις πρώτες θέσεις, ενώ οι μαύροι πάντα πίσω, σε βαγόνια-αποθήκες. (Πολλά χρόνια αργότερα θα δούμε να διεκδικεί μια μαύρη γυναίκα τα κοινωνικά δικαιώματά της επίσης σε θέση μέσου συγκοινωνίας: Η Ρόζα Πάρκς, που άνοιξε ουσιαστικά τον δρόμο των κοινωνικών διεκδικήσεων στην Αμερική). Προκειμένου λοιπόν να προκαλέσει έναν δικαστικό αγώνα , o Homer Plessy έκλεισε θέση σε βαγόνι τρένου πρώτης κατηγορίας, ειδοποιώντας ταυτόχρονα τον υπάλληλο ότι είναι μαύρος. Σκοπός του ήταν να προβοκάρει τη σύλληψή του , όπερ κι έγινε. To δικαστήριο τον καταδίκασε λόγω παράβασης του νόμου περί φυλετικού διαχωρισμού.

Εν συνεχεία, ο Plessy μήνυσε τον Δικαστή επικαλούμενος ότι παραβιάστηκε το δικαίωμα του σε ίση μεταχείριση υπό τον νόμο, όπως είχε θεσπιστεί με την 14η τροπολογία του Συντάγματος (14th Amendment).

To Supreme Court έκρινε ότι ο φυλετικός διαχωρισμός σε δημόσια μέσα μεταφοράς είναι νόμιμος, εφόσον υπάρχει εγγύηση περί ίσης μεταχείρισης „equal protection under the law“. (τουτέστιν: „ ίδια δικαιώματα με τους λευκούς , αρκεί να μην είστε μαζί με τους λευκούς“) . Σήμερα ισχύει ο γενικός αυτός κανόνας ως "ισότητα μεταξύ όμοιων". Τότε λοιπόν το Δικαστήριο έκρινε ότι οι μαύροι ΔΕΝ ήταν όμοιοι με τους λευκούς.

Εξ αφορμής αυτής της απόφασης, υπήρξε στη συνέχεια καταιγίδα νόμων στον νότο της χώρας με έντονο το στοιχείο του φυλετικού διαχωρισμού. Ήταν οι λεγόμενοι "Jim Crows laws" που διαχώριζαν τους μαύρους από τους λευκούς νόμιμα ενώπιον κάθε είδους δημόσιας υπηρεσίας.

3. Brown vs. Board of Education, 1954

60 χρόνια μετά την παραπάνω απόφαση , το Δικαστήριο κλήθηκε να αποφανθεί τώρα σε υπόθεση με ίδια χαρακτηριστικά, αυτή τη φορά όμως αφορούσε ένα αφροαμερικάνικο κοριτσάκι, μαθήτρια του δημοτικού. Η μαθήτρια είχε αποβληθεί από το δημοτικό σχολείο λόγω χρώματος και επειδή δεν υπήρχαν αντίστοιχες τάξεις για έγχρωμα παιδάκια εκεί.

Το Δικαστήριο έκρινε ότι η αποβολή στοιχειοθετεί παράβαση της 14ης τροπολογίας („equal protection under the law“), και ότι η αρχή που είχε εισάγει το ίδιο το Δικαστήριο στην απόφαση του „Plessy vs Ferguson“ („seperate but equal“) δεν ήτο πλέον δυνατό να σταθεί στη δημόσια εκπαίδευση, κρίνοντας πλέον αντισυνταγματικό τον διαχωρισμό λόγω χρώματος.

4. Jerry Gault, 1966

Στην υπόθεση αυτή ένας ανήλικος κατηγορήθηκε για διατάραξη οικογενειακής ειρήνης (έκανε εκφοβιστικά τηλεφωνήματα σε γειτόνους). Δικάστηκε και καταδικάστηκε χωρίς καν να ειδοποιηθούν οι γονείς του , αφού κάτι τέτοιο δεν προβλέπονταν από τον ποινικό νόμο της πολιτείας. Φυσικά και δεν είχε προστρέξει κανένας δικηγόρος υπεράσπισης, αφού η διαδικασία εκδίκασης της υπόθεσης έγινε ουσιαστικά εν κρυπτώ. 

Το Δικαστήριο αποφάσισε ότι και οι ανήλικοι έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες δικονομικές δυνατότητες όπως οι ενήλικοι, ήτοι δικαίωμα σε δίκαιη δίκη (14η τροποποίηση), δικαίωμα σε δικηγόρο (6η τροποποίηση) και δικαίωμα στη μη αυτοενοχοποίηση /δικαίωμα σιωπής (5η τροποποίηση).

5. Tinker vs. Des Moins, 1969

Δυο φοιτητές πανεπιστημίου φόρεσαν μαύρο περιβραχιόνιο κατά τη διάρκεια διδασκαλίας στο Πανεπιστήμιο, για να διαμαρτυρηθούν κατά του πολέμου στο Βιετνάμ. Αποβλήθηκαν από την επιτροπή και προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη. 

Το Δικαστήριο έκρινε ότι η αποβολή των φοιτητών από τη σχολή για τον λόγο οτι φορούσαν μαύρο περιβραχιόνιο, παραβίασε το δικαίωμα έκφρασής τους, όπως αυτό προστατεύεται από 1η τροποποίηση του Συντάγματος. 

Σημασία έχει η απόφαση, καθώς με αυτήν κρίθηκε το πρώτον ότι το δικαίωμα έκφρασης δεν περιστέλλεται σε ειδικούς χώρους, όπως τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, και ότι το δικαίωμα έκφραση δεν περιέχει μόνο το λεκτικό στοιχείο (ομιλία), αλλά εξικνείται σε κάθε άλλο μέσο έκφρασης, όπως ντύσιμο (πχ. παθητικές στολές είναι αντισυνταγματικές).

Αργότερα σε άλλη του απόφαση θα κρίνει, ότι ακόμα και το κάψιμο της αμερικανικής σημαίας ως ένδειξη διαμαρτυρίας, προστατεύεται από αυτό το δικαίωμα έκφρασης, 1st Amendment.

6. Gideon vs. Wainright, 1963

Εδώ το Δικαστήριο ασχολήθηκε και πάλι με την έκταση των δικαιωμάτων του κατηγορούμενου. Ο Gideon ήταν ένας άπορος μικροεγκληματίας. Είχε κλέψει από ένα μπαρ της περιοχής ένα μικροποσό χρημάτων. Στη δίκη αιτήθηκε να του διοριστεί συνήγορος υπεράσπισης, αφού δεν είχε τα οικονομικά μέσα να προσλάβει δικό του δικηγόρο. Το ποινικό δικαστήριο της πολιτείας της Florida αρνήθηκε, αφού κάτι τέτοιο δεν προβλεπόταν για τα δικαστήρια των πολιτειών (μόνο ενώπιον των ομοσπονδιακών δικαστηρίων υπήρχε ρητή ρύθμιση). 

Σε ένα γράμμα που απέστειλε μετά την καταδίκη του στο Supreme Court, ο Gideon παραπονέθηκε για την απόρριψη του αιτήματός του και το Δικαστήριο αναιρώντας την καταδίκη έκρινε, ότι "όλοι ανεξαιρέτως" που δικάζονται, δικαιούνται συνήγορο υπεράσπισης, ακόμα και όταν δεν έχουν τα οικονομικά μέσα. Οι πολιτείες θα πρέπει να νομοθετήσουν σχετικώς, έτσι το ανώτατο Δικαστήριο.

7. Miranda vs. Arizona, 1966

H πιο διάσημη ίσως απόφαση του Δικαστηρίου αναφορικά με τα δικαιώματα του κατηγορουμένου, λόγω της συχνής προβολής του δικαιώματος αυτού σε ταινίες, είναι αυτή. Αν και έτυχε μεγάλης αποδοκιμασίας από την αμερικανική κοινή γνώμη όταν δημοσιεύτηκε, ότι δήθεν προστατεύει εγκληματίες, ωστόσο η απόφαση αυτή αφορούσε στην πραγματικότητα τον περιορισμό της ισχύος της Αστυνομίας.

Ο Ernesto Miranda, άνθρωπος ιατρικά αποδεδειγμένα χαμηλής νοητικής στάθμης, καταδικάστηκε από το πολιτειακό δικαστήριο της Arizona για κακούργημα , αλλά ο δικηγόρος του απέδειξε ενώπιον του Supreme Court ότι ο πελάτης του δεν γνώριζε καν ότι είχε δικαίωμα σε δικηγόρο υπεράσπισης ή ότι δικαιούνταν να σιωπήσει καθ’ όλη τη διάρκεια της προδικαστικής διαδικασίας, όπως προβλέπονταν ήδη ρητά στο Σύνταγμα (5η και 6η τροπολογία).

Το Δικαστήριο έκρινε ότι τα όργανα καταστολής έχουν υποχρέωση να ταυτοποιούνται, καθώς και να ενημερώνουν "ρητά" τον υπόδικο για το δικαίωμα σιωπής/ δικαίωμα του σε δικηγόρο κατά τη σύλληψη .

8. District of Columbia, 2008

H περιφέρεια της Columbia (δεν είναι πολιτεία) πέρασε νόμο που απαγόρευε την οπλοφορία στην περιφέρειά της. Ο Dick Heller, αστυνομικός στο επάγγελμα, ισχυρίστηκε ότι χρειαζόταν το όπλο και εκτός υπηρεσίας, στο σπίτι του, για αυτοπροστασία. 

Το Δικαστήριο έκρινε ότι η 2η τροπολογία (2nd Amendment) ισχύει ακόμα και σε ειδικές περιφέρειες και εδάφη, όχι μόνο σε πολιτείες, και διασφαλίζει το δικαίωμα στην αυτοάμυνα/αυτοπροστασία.

Ήταν η πρώτη και μοναδική ως τώρα φορά, που το Δικαστήριο ασχολήθηκε και έκρινε υπέρ της οπλοφορίας.

Σχολιαστές αναφέρουν ότι στην εν λόγω απόφαση έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι 5 από τους συνολικά 9 δικαστές είχαν διοριστεί από ρεπουμπλικάνους Προέδρους, ενώ οι 4 δικαστές, που ήταν κατά της οπλοφορίας, είχαν διοριστεί από δημοκρατικούς Προέδρους. Η απόφαση ελήφθη με πλειοψηφία 5-4.