Βαράνε οι τυμπανιστές, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται, το σασπένς σε πλήρη εξέλιξη, τι θα μας φέρει το 2018, ο αέρας ζέχνει ακόμα μνημονιακή αποφορά, τα στοιβαγμένα με εξαθλιωμένους νεοπτωχους δικηγόρους βαγόνια είναι εγκλωβισμένα από καιρό στα κρεματόρια του οικονομικού Αουσβιτς. Η περαιτέρω αποψίλωση, εκκαθάριση του δικηγορικού σώματος συνεχίζει ως εκπολιτισμένη Sonderbehandlung, αλίμονο, πώς θα μπορούσε αλλιώς, έχουμε και ΣτΕ, έχουμε και ευρωπαϊκά δικαστήρια.
Ο σύνδικος πτώχευσης δεν προλαβαίνει να καταγράφει τις αναγγελόμενες απαιτήσεις του υπάρχω που ψιθυρίζονται στα κρυφά , ανάμεσα στις φαναφαρόνικες αγορεύσεις στο ακροατήριο των αντικατοπτρισμών. Και αυτές όμως θα εξαϋλωθούν. Σύντομα. Όχι σε απώτερο χρόνο.
Πρώτα βέβαια, ο επιθανάτιος ρόγχος θα ηχεί υπό μορφή απειλών, εκδιωγμών στα μουδιασμένα σώματα των καφκικών υπηρετών της βιασμένης Θέμιδας καθώς προσπαθεί να καλλωπιστεί μπροστά στο είδωλο της τεθλασμένης πραγματικότητας που άφησε πίσω της η λαίλαπα. Μέσα στα συντρίμμια της. Όλα νομοτύπως ασφαλώς, μα η επωδός της μνημονιακής συγχορδίας εξακολουθεί να ηχεί μονότονα στα σπαραλιασμένα όνειρα, όποιος δεν πληρώνει εισφορές, παροχές, συνδρομές, εκδιώχνεται ασκαρδαμυκτί.
Νέο έτος λοιπόν, και στις προθέσεις του δυστοπικού καλενταρίου καταγράφεται η δεύτερη μαζική έξοδο των δικηγόρων . Οχι παιξε -γέλασε. Από δικηγόρος, έμμισθος, απο εκεί υπάλληλος, μετά λέφτερος.
Δεν σώζεται η κατάσταση με τίποτα, από κανέναν δικηγορικό σύλλογο , ολομέλεια και όπως αλλιώς τα λένε αυτά τα κλαμπ, δεν κατάλαβα εξάλλου ποτέ τι κάνουν εκεί μέσα, καμία αγωνιστική δράση δεν λαμβάνεται υπόψη παρά μόνο αυτή που σκοπεύει τον αυτοσαρκασμό. Το σπίτι σαλεύει συθέμελα, κανείς δεν μπορεί να ανατρέψει την πορεία προς αυτό που επιτάσσει η ανάγκη. Το Zeitgeist. Αδιαπραγμάτευτο.
Τι να κάνουμε λοιπόν;
Τίποτα. Το μόνο που μπορεί να κάνει ούτως ή άλλως κανείς μπροστά στο αναπόδραστο, είναι μόνο αυτό: Να βάλει Βαλκυρία του Ριχάρδου, να πιάσει καλή θέση στο θεωρείο και να απολαύσει την ομορφιά της συντριβής. Του ιδίου και αυτής των άλλων.
Καλή θέαση.
