Freddie Mercury

Ήταν το έτος 1987 όταν οι γιατροί διέγνωσαν οτι έπασχε από την έως τότε άγνωστη ασθένεια, αυτήν της επίκτητης ανοσοανεπάρκειας που θα γίνει σε λίγο γνωστή σ'ολον τον κόσμο με το ακρωνύμιο AIDS.

Το μουσικό κομμάτι που ακολουθεί ηχογραφήθηκε το 90’, ένα χρόνο δηλαδή πριν το θάνατο του και τρία χρόνια από τότε που είχε μάθει για την ανίατη ασθένεια του. Ετσι ήξερε όταν τραγουδούσε, οτι ο στίχος αφορούσε κυρίως τον ίδιο. Η παράσταση θα συνεχιζόταν και χωρίς αυτόν. Τώρα που ο χρόνος μετρούσε πλέον τις ημέρες του αντίστροφα στο αποκορύφωμα της δόξας του. Ο ίδιος δεν κοινοποίησε ποτέ την ασθένεια του δημοσίως αν και την υποψιαζόταν πολύ πριν τη διαγνώσουν οι γιατροί. Την έκανε γνωστή μόλις ένα 24ωρο πριν αποβιώσει στις 24.11.1991. Με το χαμό του θα έσβηνε ουσιαστικά και ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά συγκροτήματα στην ιστορία του ροκ. Κατά πολλούς, το καλύτερο που υπήρξε ποτε.

Το συγκρότημα Queen μεσουράνησε στις δεκαετίες 70’ και 80’ πουλώντας εκατομμύρια album σ ‘όλον τον κόσμο, συγκεντρώνοντας σε κάθε συναυλία λαοθάλασσες. Πάνω από 100.000 φανατικοί οπαδοί συναθροίζονταν κάθε φορά για να ακούσουν τον Φρέντι και την παρέα του. Ήταν το πρώτο συγκρότημα που έδωσε συναυλία στο ανατολικό μπλοκ, στη Βουδαπέστη συγκεκριμένα το 1986 τρελαίνοντας κυριολεκτικά τους διψασμένους από ελευθερία ανατολικοευρωπαίους. Η συναυλία που έδωσαν πιο μπροστά στις αρχές της δεκαετίας του 80' στην Αργεντινή , καταγράφηκε ως η συναυλία με τον περισσότερο κόσμο που ειχε συγκεντρωθεί ποτε έως τότε στην ιστορία των συναυλιών. Η περιοδεία " Magic Tour" στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, ιδιαίτερα η συναυλία που δόθηκε στο Στάδιο Γουέμπλεϋ το 1986, μαζεύοντας πάνω από 300.000 κόσμου σε ένα ασφυκτικά κατάμεστο γήπεδο. Η συγκεκριμένη περιοδεία έμελλε να είναι και η τελευταία τους. Στη μουσική παρακαταθήκη του συγκροτήματος συγκαταλέγονται μουσικά κομμάτια –διαμάντια που φαίνεται να αδιαφορούν για το πέρασμα του χρόνου και εξακολουθούν να ξεσηκώνουν και να συνεπαίρνουν τα πλήθη ακόμα και σήμερα. Κάθε παράσταση του συγκροτήματος ήταν εκτός από μουσική και θέατρο. Πολύ θέατρο. Το εικαστικό μέρος έπαιζε πάντα εναν πρωτευοντα ρόλο στις παραστάσεις τους.

Ο ίδιος ο πρωταγωνιστής της παρέας εκείνης, ο Φρέντι Μέρκιουρι, θεωρείται παγκοσμίως από τις κορυφαίες προσωπικότητες της μουσικής σκηνής και ξεχωρίζει εκτός από τη φωνητική του δυνότητα, που καταλαμβάνει καταμετρημένες δυο ολόκληρες οκτάδες στη μουσική σκάλα, και για την καλλιτεχνική του τόλμη και έμπνευση. Πάντα των άκρων ποτέ των μέσων, ένας αβανγκάρντ της αυτοπαρουσίασης. Ένας εκκεντρικός περφόρμερ του εαυτού του που έδινε το 100 % σε κάθε σκηνή, και το κοινό του το ανταπέδιδε πάντα στο ακέραιο. "I'm just a musical prostitute, my dear" συνίθιζε να λέει χαμογελώντας θέλοντας να δείξει ότι για την τέχνη τα κάνει όλα και δεν τον ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων. Αγαπημένος από εκατομμύρια θαυμαστών ένιωθε την ανάγκη να αγαπηθεί και κυρίως αγαπήσει. Δεν τα κατάφερε ποτέ όμως καλά σ αυτόν τον τομέα. Από τη μία το αεικίνητο πνεύμα του και το πυρακτωμένο μυαλό του, απ την άλλη η ομοφυλοφιλία του, τον κράτησαν εντέλει δέσμιο σε μια εσωτερική μοναξιά αν και πάντα περιβεβλημένος από ερωτικούς συντρόφους σ'ολη του τη ζωή. Μάλλον δεν ήταν για κανέναν άνθρωπο εύκολο , να συμπορευτεί μαζί του.

Ο Freddie Mercury ήταν η προσωποποίση της ανάγκης για ελευθερία. Αντίθετος σε δεσμά που κρατάνε τον άνθρωπο εγκλωβισμένο είτε αυτά είναι επιβεβλημένα είτε πηγάζουν εκ των έσω, επεδίωκε σ'όλη του τη ζωή αυτό το υπέρτατο ιδανικό: Την βιωματική εμπειρία της απόλυτης ελευθερίας. Ελευθερίας του πνεύματος, μα κυρίως ελευθερίας του σώματος. Ελευθερία από τις κοινωνικές επιταγές, ελευθερία από τις παραδόσεις, ελευθερία από αξιακούς κώδικες. Aγαπούσε τη ζωή πέρα και πάνω απο συμβιβασμούς και ήθελε να ξεζουμίσει κάθε σταγόνα της. Αυτό ακριβώς ήταν εντέλει και το μοιραίο του.

Στους φίλους του έλεγε πάντα χαριτολογώντας:
"I won't be a rock star. I will be a legend". Φαίνεται ότι μάλλον τα κατάφερε.
Πέθανε σαν σήμερα πριν από 24 χρόνια . Τhe show still goes on.

Φρέντι Μέρκιουρι (05.09.1946-24.11.1991)

Περί μοιχείας

Το να χωρίζεις για μοιχεία είναι παιδαριώδες και ανόητο. Υπάρχουν χίλιοι άλλοι λόγοι να χωρίσεις, όχι για αυτόν το λόγο. Το σώμα είναι ιδιοκτησία του φορέα του, όχι του/της συζύγου. Και το κάνει ότι θέλει, το διαθέτει σε όποιον γουστάρει, όποτε γουστάρει, και λογαρισμό δεν έχει να δώσει απολύτως σε κανέναν. Αν ο άλλος το εκλαμβάνει ως προσβολή στο πρόσωπό του, είναι διότι ασκεί δικαίωμα ιδιοκτησίας στο δικό σας σώμα.

Η ιστορία της μοιχείας, απο τη θεσμοθέτηση της ως παραβατικής συμπεριφοράς παλιότερα, όσο και από τις θρησκευτικές της καταβολές στην Αγία Γραφή και αλλού ακόμα παλιότερα, ήταν και είναι απολύτως συνυφασμένη με το κληρονομικό δίκαιο και αποσκοπεί μόνο στη διαφύλαξη και στη περιορισμένη μοιρασιά της ιδιοκτησίας του αντρός μετά το θάνατό του.

Η ιδιοκτησία του ως κληρονομιά έπρεπε να καταλείπεται σε συγκεκριμένους απογόνους του, κατά προτίμση προερχόμενους από νόμιμο γάμο, και όχι σε εξώγαμα μπάσταρδα, που ενδεχομένος να εμφανίζονταν ξαφνικά απο το πουθενά ως κληρονόμοι του.

Προκειμένου λοιπόν να αποφευχθούν οι έριδες και οι σφαγές μεταξύ των τέκνων για την κληρονομιά του μπαμπάκα, και να μην επιβεβαιώνουμε εις τους αιώνες εν τοις πράγμασι κάθε λίγο και λιγάκι αυτο που αργότερα ο Χόμπς θα μας χαρακτηρίσει ως homo homini lupus, για να μην σφαζόμαστε λοιπόν, έπρεπε να κρθεί το πήδημα με σύντροφο ξένο από τον επίσημο, ως αμαρτία , ως απαγόρευση αργότερα στον ΠΚ. 

Ευτυχώς πλέον η μοιχεία έχει καταργηθεί απο τον κατάλογο των ποινικώς κολάσιμων πράξεων σχεδόν όλων των πολιτισμένων χωρών του δυτικού κόσμου.

Ο λόγος είναι απλός. Eδώ και 100 χρόνια περίπου, οι γυναίκες επιτρέπεται να εργάζονται, άρα να έχουν δική τους περιουσία που θα μπορούν να κληροδοτήσουν με τη σειρά τους στους δικούς τους απογόνους. Εχασε ο άντρας το μονοπώλιο της κληροδοσίας.
Κάποτε βέβαια θα καταρηθεί, σε ένα περαιτέρω στάδιο εκπολιτισμού των κοινωνιών, το ξενοπήδημα και ως αμαρτία απο τα θρησκευτικά κείμενα.

Κάντε Σεξ με όποιον θέλετε, έιτε παντρεμένες είτε ελέυθερες, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς τύψεις. Από τη στιγμή που η γυναίκα χειραφετήθηκε, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτισμικά, εξάλειψε και το αμάρτημα της μοιχείας.
ΥΓ (Να κάτι τέτοια παροτρύνω σε όλες και όλους, ακόμα και στην για 40 χρονια παντρεμένη μάνα μου, και παθαίνει απανωτά εγκεφαλικά η καημένη)

Αποζημιώσεις και κατοχικό δάνειο

Μεταφράζω ελεύθερα χτεσινό άρθρο της γερμανικής εφημερίδας TAZ που θεωρείται από τις πλέον σοβαρές εφημερίδες στη Γερμανία, όσον αφορά τις κατοχικές αποζημιώσεις της Ελλάδας και το κατοχικό δάνειο, θέμα που πραγματεύονται αυτόν τον καιρό πολλές άλλες γερμανικές εφημερίδες.
«Η γερμανική κοινή γνώμη δέχεται αυτές τις ημέρες , κυρίως από εφημερίδες όπως η Bild, που ανήκει στον γνωστό εκδοτικό οίκο Σπρίνγκερ, στρεβλές αλήθειες όσον αφορά τα χρήματα που θέλει ο Τσίπρας να διεκδικήσει από τη Γερμανία και που αφορούν τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Θα πρέπει να διαχωρίσουμε τις αποζημιώσεις από το κατοχικό δάνειο και να δούμε με νηφάλιο μάτι , ποιές απαιτήσεις είναι εν τέλει δικαστικώς επιδιώξιμες και ποιες όχι.
Καταρχάς υπάρχουν αγωγές αποζημιώσεων από φυσικά πρόσωπα, που υπέστησαν την θηριωδία της ναζιστικής επέλασης από τον Απρίλιο 1941 έως Οκτώβριο του 1944. Συγκεκριμένα οι επιζήσαντες του ναζιστικού τρόμου στο Δίστομο επέτυχαν απόφαση από ανώτατο ελληνικό δικαστήριο, σύμφωνα με την οποία δικαιούνται χρηματική αποζημίωση. Το αντίστοιχο γερμανικό ανώτατο δικαστήριο όμως απέρριψε το ίδιο αίτημα των παθόντων. Την ίδια αποτυχία είχαν τα θύματα και σε διεθνές επίπεδο, αφού το Δικαστήριο της Χάγης αποφάσισε τον Ιανουάριο 2012 βάσει της αρχής της «κρατικής ασυλίας», σύμφωνα με την οποία απορρίπτονται κατ’ αρχήν οι αγωγές φυσικών προσώπων κατά το κράτος της Γερμανίας.
Το επιχείρημα που προέβαλαν τα θύματα του Διστόμου, ότι η παραπάνω αρχή δεν πρέπει να ισχύει στις περιπτώσεις βαριών εγκλημάτων πολέμου, απερρίφθηκε διότι αυτή η εξαίρεση δεν έχει καταστεί ακόμη εθιμικό δίκαιο σε διεθνές επίπεδο.
Η Διεθνής Αμνηστία κριτικάρει την παραπάνω απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, λέγοντας ότι προτάσσει τα συμφέροντα των κρατών πάνω από τα ανθρωπινα δικαιώματα. Η απόφαση αυτή είχε ως πρακτικό αποτέλεσμα , τα θύματα του Διστόμου να μην μπορούν πλέον να διεκδικήσουν το ιστορικό δίκιο τους δικαστικώς ενώπιον οποιουδήποτε δικαστηρίου. Τουλάχιστον όχι ως φυσικά πρόσωπα. Η μόνη τους ελπίδα θα είναι μια συνεννόηση, ένας συμβιβασμός σε άλλη βάση. Μεταξύ των δυο κρατών.
Ως συνήθως οι αποζημιώσεις διαπραγματεύονται και εκπληρώνονται από το υπόχρεο κράτος κατά κανόνα σε διμερές επίπεδο. Η ίδια η Χάγη , αναγνωρίζοντας το βάσιμο του αιτήματος των θυμάτων, παραπέμπει αυτά στον δρόμο της διπλωματικής διευθέτησης μεταξύ των δυο εμπλεκομένων κρατών. Παρόμοια χειρίστηκε το Δικαστήριο την υπόθεση μεταξύ Κροατίας κατά Σερβίας, όπου με απόφαση του προέτρεψε τα εμπλεκόμενα μέρη να τα «βρούνε μεταξύ τους».
Τίθεται λοιπόν εδώ το ερώτημα, γιατί από το 1945 έως σήμερα, δεν διευθετήθηκε το εν λόγω θέμα μεταξύ της Ελλάδας και Γερμανίας σε διμερές επίπεδο κρατών.
Ως γνωστόν, το συνέδριο αποζημιώσεων του Λονδίνου κατέληξε με την από 27.02.1953 συμφωνία , σύμφωνα με την οποία, ΑΝΑΒΛΗΘΗΚΕ η όποια συζήτηση και διευθέτηση των αποζημιώσεων , γενικά, έως τη σύναψη μιας τελικής «συμφωνίας ειρήνης» δηλαδή, την επανένωση της Γερμανίας.
Όταν μετά από 37 χρόνια πραγματοποιούνταν η επανένωση της Γερμανίας, η γερμανική κυβέρνηση υπό του Κόλ , έκανε τα πάντα ώστε να αποκρύψει και να ξεχάσει την υποχρέωση της αυτή, που είχε συμφωνηθεί στο Λονδίνο το 1953.
Η επανένωση της Γερμανίας πραγματοποιήθηκε με τη «συμφωνία 2+4» αντί του «συμφώνου Ειρήνης» που είχε προαποφασιστεί να ονομαστεί. Σύμφωνα με τα τότε δημοσιεύματα το 1990, προκρίθηκε η εν λόγω ονομασία από τη γερμανική κυβέρνηση ακριβώς για αυτόν το λόγο. Να μην ενεργοποιηθούν οι αξιώσεις των υπό την ναζιστική κατοχή καθημαγμένων χωρών. Έτσι , επίσημα, η Γερμανία δεν υπέγραψε ποτέ ένα τέτοιο σύμφωνο ειρήνης . Ο τότε υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας Γκένσερ επισήμανε σε τότε δημοσιεύματα ότι , το «σύμφωνο 2+4» υπεγράφη από τις 4 μεγάλες δυνάμεις και τα λοιπά κράτη μέλη δεσμεύονται από τη συμφωνία αυτή αφού δεν προέβαλαν αντιρρήσεις, με αποτέλεσμα να πάνε περίπατο και οι αξιώσεις τους, αφού δεν υπεγράφη ποτέ κανένα σύμφωνο ειρήνης με όλα τα κατεχόμενα κράτη όπως είχε συμφωνηθεί να γίνει στο Λονδίνο το 1953.
Ακριβώς σε αυτό το σημείο, επεμβαίνει η Ελλάδα και υποστηρίζει ότι δεν παραιτήθήκε ποτέ σιωπηρώς το 1990 (όταν έγινε η επανένωση και υπογράφηκε άλλο σύμφωνο αντί του προβλεπόμενου) από τις αξιώσεις της , μη προβάλλοντας ένσταση κατά του συμφώνου 2+4.
Η Γερμανική κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η Ελλάδα, λαμβάνοντας γνώση του νέου συμφώνου 2+4, αναγνώρισε τις νομικές επιδράσεις του νέου συμφώνου, εις αντικατάσταση του άλλου, με αποτέλεσμα να δεσμεύεται και αυτή από αυτό το σύμφωνο. Ήτοι, να παραιτήθηκε σιωπηρώς από τις όποιες αξιώσεις πολέμου της που θα λύνονταν με το σύμφωνο Ειρήνης, μιας και το νέο σύμφωνο αυτό, διευθετεί και επιλύει όλες τα εκ του πολέμου προκύψαντα ζητήματα.
Με λίγα λόγια, η Γερμανία απέφυγε τότε το 1990 επίτηδες να ονομάσει το σύμφωνο που υπεγράφη ως σύμφωνο ειρήνης, και προτίμησε την ονομασία « σύμφωνο 2+4», ακριβώς για να αποφύγει τις αποζημιώσεις που έπρεπε να καταβάλει στα κράτη που υπέστησαν τη ναζιστική θηριωδία.
25 χρόνια μετά, το 2015, η γερμανική κυβέρνηση υποστηρίζει σθεναρά ότι το παραπάνω σύμφωνο επέχει θέση συμφώνου Ειρήνης, και μιας και η Ελλάδα τότε δεν προέβαλλε καμία αντίρρηση, κατέπεσε και η αξίωση της .
Κάτι άλλο ισχύει όμως όσον αφορά το κατοχικό δάνειο που έλαβε η γερμανική κατοχική δύναμη από την τράπεζα της Ελλάδας. Το εν λόγω δάνειο φοβίζει ιδιαίτερα τη γερμανική κυβέρνηση μιας και η δικαστική του επιδίωξη έχει βάσιμες πιθανότητες επιτυχίας. Ως εκ τούτου, προσπαθεί λυσσασμένα να κατατάξει και αυτήν την υποχρέωση της ως αποζημίωση, ώστε να μην είναι και αυτό το αίτημα δικαστικό επιδιώξιμο όπως οι λοιπές αποζημιώσεις.
Η λεπτή διαφορά όμως έγκειται στο ότι το κατοχικό δάνειο συνήφθη όχι για έξοδα κατοχής της ναζιστικής διοίκησης στην Ελλάδα, αλλά για να χρηματοδοτηθούν τα Afrikakorps του Ρόμελ.
Επίσης το κατοχικό δάνειο που υπεγράφη τον Μαρτιο 1942, άρχισε ήδη αν αποπληρώνεται ακόμα όταν η Ελλάδα ήταν υπό ναζιστική κατοχή, αφού, όταν αποχώρησαν τον Οκτώβριο του 1944 τα γερμανικά στρατεύματα από την Ελλάδα, από το αρχικό κεφάλαιο των 568 εκατομμυριών Μάρκων του ράιχ, απέμειναν για αποπληρωμή μόνο τα 476 εκ μάρκα.
Το παραπάνω ποσό των 476 εκ μάρκων εκτιμάται σήμερα από οικονομολόγους στα 11 δις εκ ευρώ.
Ωστόσο, παρά τις αποδείξεις περί σύναψης του εν λόγου κατοχικού δανείου, η σημερινή γερμανική κυβέρνηση αρνείται την ύπαρξη του, ήτοι, την θεώρηση του ως δάνειο και το κατατάσσει ως αποζημίωση. Η ίδια επιστημονική επιτροπή της γερμανικής Βουλής σε ανεπίσημο έγγραφό της προς την καγκελάριο αναφέρει ότι το εν λόγω δάνειο δεν συγκαταλέγεται υποχρεωτικά στις αποζημιώσεις.
Εδώ και δεκαετίες λοιπόν η γερμανική πλευρά δικαιολογείται και υπεκφεύγει αναίσχυντα την παραπάνω συζήτηση περί αποζημιώσεων και δανείων. Από τη μια συμψηφίζουν τις απαιτήσεις των ελλήνων με χρήματα που δόθηκαν μέσω της ΕΕ, λες και τα χρήματα προήλθαν κατευθείαν από τα γερμανικά ταμεία, από την άλλη δικαιολογούνται με το ήδη υψηλό κόστος της επανένωσης της Γερμανίας, πράγμα απαγορευτικό για όποια συζήτηση περί πληρωμής χρημάτων και σε άλλες χώρες."

Ο γιος του πατέρα μου

Πατρώνυμο στον δυτικό κόσμο δεν υπάρχει. Ή τουλάχιστον δεν χρησιμοποιείται για να ταυτίσει ένα άτομο. Πέραν του ονοματεπωνύμου, ο κάθε Βορειοευρωπαίος έχει και χρησιμοποιεί σαν περαιτέρω προσδιοριστικό στοιχείο του ατόμου την ημερομηνία γέννησης του. Έτσι ο Ζαν είναι ο Ζαν Μορίς, γεννηθείς την 02.03.1983 και ο Χάνς είναι ο Χάνς Φίσερ , γεννηθείς την 02.01.1959.

Στην Ελλάδα χρησιμοποιείται κατά κόρον το πατρώνυμο αντί της ημερομηνίας γέννησης. Δηλαδή ο Βασίλης είναι του γιος Γεωργίου , ο Δημήτρης είναι του Παντελή και η ημερομηνία γέννησης του δεν είναι επαρκές στοιχείο ή τέλος πάντων δευτερεύον και αδιάφορο στην ταυτοποίηση του

.

Ιστορικοί οι λόγοι μεταξύ άλλων, σίγουρα. Όταν τα κράτη είχαν μητρώα των πολιτών τους, (ΓΙΑΤΙ είχαν τόσο εσπευσμένα μητρώα των πολιτών τους τα κράτη , δεν ενδιαφέρει εδώ), εμείς όχι κράτος, αλλά ζούσαμε στα βουνά και τα λαγκάδια. Ούτε πόλεις δεν υπήρχαν.

Αλλά δεν είναι μόνο ζήτημα ιστορικό αναγόμενο σε αδυναμίες ύπαρξης και τήρησης καταλόγων πολιτών δηλαδή στην έλλειψη κρατικής , οργανωμένης οντότητας..

Είναι και πολιτιστικό το θέμα. Βαθειά πολιτιστικό. Που για να υπάρξει όμως πολιτισμός, χρειάζεται τις ........πόλεις. Πολιτισμός σοβαρός έξω από την πόλη ούτε υπήρξε ποτέ, ούτε θα υπάρξει ποτέ στο μέλλον. Τα όσα σημαντικά ΄η ασήμαντα  ιδιάζοντα σε πολιτισμό που δημιουργήθηκαν ή καλλιεργήθηκαν στα χωριά , δεν έχουν σχέση με σοβαρό πολιτισμό αλλά είναι φολκλορικές επιταγές, δημιουργούμενα από την ανάγκη ύπαρξης συνεκτικής ουσίας μεταξύ των χωριατών. Για να αναγνωρίζονται και να μην σφάζονται μεταξύ τους .

Λέγαμε λοιπόν ότι το πατρώνυμο δεν χρησιμοποιείται στην εσπερία σε αντίθεση στην καθ΄ ημάς ανατολή. Και είναι πολιτιστική επιλογή ή επιταγή. Διότι στην Δύση δημιουργήθηκε και καλλιεργήθηκε ή έννοια του ατόμου. Της αυθύπαρκτης , ανεξάρτητης ελάχιστης μονάδας εντός ενός κοινωνικού συνόλου. Το άτομο,  με νομική υπόσταση, δεν προσδιορίζεται ως ο υιός κάποιου άλλου. Δεν είναι συνέχειά του, δεν είναι η περιουσία του (το κτητικό άρθρο «του» που χρησιμεύει μετά το επώνυμο για το πατρώνυμο, αυτό ακριβώς δηλώνει  εν τέλει).

Δεν νοείται να πεις δηλαδή στη Γερμανία τον Χάνς γιο «του» Μίχαελ. Θα σε πάρει και θα σε σηκώσει. Θα σου πει ότι δεν είναι ούτε ιδιοκτησία, ούτε παρακολούθημα του πατέρα του και θα σε διαολοστείλει. Και με το δίκιο του  ως ένα βαθμό.

Σε μας η δήλωση  «ο υιός του τάδε ή του δείνα» ήταν επαρκές στοιχείο προσδιορισμού κάποιου. Διότι, κυρίως στα χωριά, που ήταν όλη η Ελλάδα στη νεότερη ιστορία της και συνεχίζει να είναι μέχρι σήμερα εν πολλοίς, ο τρίτος δεν χρειάζεται να σε ξέρει προσωπικά για να βγάλει συμπεράσματα για σένα αν ξέρει τον πατέρα σου. Η περαιτέρω γνωριμία δηλαδή η δικιά σου με τον τρίτο, ξεκινά από μια συγκεκριμένη αφετηρία κι όχι από το μηδέν αφού γνωρίζει τον πατέρα σου.

Κατάπτυστος πολιτισμικός αταβισμός θα έλεγε κάποιος ευρωπαίος. Ίσως. Ίσως όμως κι όχι . Διότι η πατρωνυμική ταυτοποίηση χρησιμεύει τα μάλα στο να γνωρίζει ο ένας τον άλλον, ακόμα και τις ρίζες του, εξαρχής. Κατά ακολουθία μπορεί να υπάρξει κοινωνικός έλεγχος του ενός από τον άλλον. Κάποιον ουρανοκατέβατο λίγο δύσκολα τον ελέγχεις, έμμεσα ή άμεσα, αφού δεν γνωρίζεις από πού κρατά η σκούφια του και τι καπνό φουμάρει. Είναι δηλαδή εν τέλει θέμα κοινωνικού ελέγχου, θέμα βουκολικής συνήθειας, αγόμενη στην προστασία του χωριάτη. Γι’ αυτό αρμόζει και περισσότερο στα χωριά με τις κλειστές κοινωνίες τους.

Επιπλέον, έχει και κάποια λογική βάση. Κάθε συνήθεια εφόσον επικράτησε επί γενεές γενεών για χιλιάδες χρόνια, έχει κάποια  χρησιμότητα (βλέπε πάνω) και συνεπώς λογική. Διότι, πόσοι από μας διαφέρουν τελικά πραγματικά από τους άμεσα προγόνους τους; Ένα απειροελάχιστο ποσοστό. Οι λοιποί είναι αντιγραφή των γονέων τους που διαφέρουν μόνο στα πολύ επιμέρους χαρακτηρολογικά στοιχεία απ’ αυτούς.

Συνεπώς ο γιος του τάδε, ή η κόρη της δείνα ......σίγουρα ομοιάζει σε μεγάλο ποσοστό στον πατέρα  του ή στην μητέρα της. Σε σπάνιες μόνο περιπτώσεις, και μόνο κατόπιν συστηματικής καλλιέργειας του ατόμου,  υπάρχει σαφής διάκριση με τα χρόνια με ους πλάστες μας.

Και μην μου πει τώρα κανένας ότι κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός με δικό του χαρακτήρα και άλλα φαιδρά, αφού αφενός μιλάμε αφαιρετικά και αφετέρου  θα φωνάξω κανέναν Βορειοευρωπαίο να κρίνει τα άτομα , και τα πρόσωπα εδώ στην Ελλάδα και γενικά όλο το σόι.