Σύνοψη της «Φαινομενολογίας του Πνεύματος» του Χέγκελ.

Φεβρουάριος 1790.  Στο ευαγγελικό Πανεπιστήμιο  του Τύμπιγκεν Γερμανίας συγκατοικούν στην ίδια φοιτητική εστία τρεις ασυνήθιστοι φοιτητές: Γκέοργκ Βίλχελμ Φρήντριχ Χέγκελ, Φρήντριχ Βίλχελμ Γιόζεφ φον Σέλλινγκ, και Φρήντριχ Χοελντερλίνγκ.  Έκαστος θα αναγνωριστεί αργότερα ως  κορυφή της  ευρωπαϊκής διανόησης και της παγκόσμιας φιλοσοφίας.

Οι τρεις φίλοι συζητάνε ένθερμα μεταξύ τους για επίκαιρα θέματα της εποχής τους όπως η γαλλική επανάσταση και προπάντων για τη  φιλοσοφία του Καντ από την οποία περιμένουν να λειτουργήσει ως σπίθα μιας πνευματικής επανάστασης στην Γερμανία ενάντια των κρατουσών θρησκειολογικών αντιλήψεων της εποχής και την πανίσχυρη θέση της εκκλησίας.

Στην ανατροπή αυτών των αντιλήψεων προσανατολίζεται πρωτίστως ο Χέγκελ που αυτοπροσδιορίζεται ακόμα ως θεολόγος κι όχι ως φιλόσοφος. Κύριο μέλημα του είναι να μετατρέψει την αποστειρωμένη χριστιανική διδασκαλία που κοινωνείται δια της εκκλησίας,  σε μια νέα διδασκαλία περί ελευθερίας σύμφωνα με το πνεύμα του άρτι ανακαλυφθέντος διαφωτισμού. Σκοπός του είναι να παρακάμψει τον αρτιοσκληρωμένο θεσμό και τις αντιλήψεις της εκκλησίας και να τον φέρει στα μέτρα του διαφωτισμού. Υπό αυτήν την πρόθεση, ο Χέγκελ  διατυπώνει ένα κοινό και για τους τρεις φίλους  του, όραμα: « Ελθέτω η Βασιλεία του Κυρίου  αλλά τα χέρια μας δεν θα μείνουν σταυρωμένα. Η Ελευθερία και ο Λόγος είναι ο δικός μας κλήρος και το ενωτικό μας σημείο είναι η αόρατη εκκλησία».

Στην πραγματικότητα όμως ωθούσε κάτι βαθύτερο τον Χέγκελ. Κάτι πιο θεμελιώδες: Ήθελε να κατανοήσει την Καινή Διαθήκη και ειδικά το μεγαλύτερο μυστήριο που αυτή περικλείει:  Αυτό την Αγίας Τριάδας. Η αναζήτηση επίλυσης αυτού του μυστηρίου,  έμελλε να τον ακολουθήσει για την υπόλοιπη ζωή του . Ακριβώς αυτή η προσπάθεια , αυτή η αναζήτηση θα τον μετέτρεπε συνάμα με τα χρόνια σε φιλόσοφο. Και μάλιστα σε συστημικό φιλόσοφο. Με τη βοήθεια της φιλοσοφίας θα επιχειρίσει να μετατρέψει  τις εικόνες και τις παραβολές της Καινής Διαθήκης σε ορισμούς. Σε έννοιες. Σε φιλοσοφικά αξιώματα.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η φιλοσοφία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συνειδητή Θρησκεία. Και τα δυο αναζητούν, από διαφορετικό δρόμο το καθένα , το ίδιο πράγμα: το Θεό.

Καθοδόν αυτής της αναζήτησης, θα δημιουργηθεί ένα από τα μεγαλύτερα φιλοσοφικά έργα της παγκόσμιας διανόησης, η « Φαινομενολογία του Πνεύματος».   Ο Χέγκελ τελειοποιεί μ αυτό το έργο το γερμανικό ιδεαλισμό, ενός φιλοσοφικού ρεύματος του ύστερου 18αι αιώνα.  Ο Χέγκελ προλογίζει για τον τίτλο του έργου, οτι πρόκειται για την επιστήμη της συνείδησης που αποκαλύπτεται. (Wissenschaft vom  erscheinenden Bewusstsein). Ο τίτλος εμπεριέχει στον πυρήνα του,  όλη τη φιλοσοφία του Χέγκελ.

Σημείο εκκίνησης του έργου είναι η παρατήρηση ότι η φύση παρουσιάζει μια δομή που ομοιάζει μ 'αυτήν της Αγίας Τριάδας στην Καινή Διαθήκη. Έτσι όπως ο Θεός είναι Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα σ' ένα, έτσι είναι παραδείγματος  χάριν και ένα φυτό. Στην αρχή είναι σπόρος, στη συνέχεια άνθος και τέλος καρπός. Παρουσιάζεται το φυτό σε διαφορετικές μορφές ενώ όλες είναι μαζί ταυτόχρονα στοιχεία και κομμάτια του ίδιου του φυτού. Ο σπόρος  αναιρείται από το άνθος ενώ περιέχεται σ' αυτόν και εν συνεχεία ο καρπός αναιρεί το άνθος περιέχοντας το όμως και ανυψώνοντας το ταυτόχρονα σ ένα άλλο επίπεδο, σ ένα ανώτερο.   Όλα τα κομμάτια της διαδικασίας είναι αφ’ εαυτά μόνο στιγμιότυπα μιας διαδικασίας. Και η διαδικασία στην ολότητα της, δηλαδή από τον σπόρο, στο άνθος έως τον καρπό, είναι στην πραγματικότητα το πραγματικό φυτό, η οργανική μονάδα. Η διαδικασία, το προτσές που διανύει το φυτό ως ύπαρξη, είναι το πραγματικό φυτό. Όχι τα επιμέρους στάδια εξέλιξης του. Μόνο το όλον είναι το πραγματικό.Η διαδικασία είναι το αληθές.

Αυτή η δυναμική στην οποία το «γίγνεσθαι» και οι «εναλλαγές εν τω χρόνω» δεν είναι παρά στιγμιότυπα μιας όλης διαδικασίας η οποία στην ολότητα της μόνο είναι το μοναδικό αληθινό, χαρακτηρίζει κατά τον Χέγκελ όλη την πραγματικότητα.

Τα πάντα ρέουν, βρίσκονται σε συνεχή κίνηση για να φτάσουν στην αντίθεση τους κι εν συνεχεία να επιστρέψουν και πάλι στην προτέρα τους κατάσταση , αυτή τη φορά όμως, σε άλλο επίπεδο. Ακριβώς όπως ο καρπός του φυτού, ο οποίος εμπεριέχει μέσα του τον ανθό και το σπόρο απ' όπου προήλθε , έτσι και τώρα ο ίδιος ο καρπός φέρει πλέον το σπόρο για το επόμενο προτσές (σπόρος-άνθος-καρπός).

Το ίδιο ισχύει κατά τον Χέγκελ και για τον άνθρωπο. Στην αρχή ως παιδί, μετά ως ενήλικας και τέλος ως υπερήλικας. Κάθε στάδιο της διαδικασίας, εξέλιξης, αναιρεί το προηγούμενο στάδιο ενώ παράλληλα το εμπεριέχει. Έτσι ο γέρος εμπεριέχει μέσα του τόσο τον ενήλικα όσο και το βρέφος. Το όλο προτσές, από τη γέννηση έως το θάνατο, είναι ο πραγματικός άνθρωπος, αφού τα επιμέρους στάδια της ανθρώπινης ύπαρξης δεν είναι παρά κομμάτια ενός όλου. Του μόνου πραγματικού. Ο άνθρωπος κατά τον Χέγκελ είναι όλη η διαδικασία. Από τη γέννησή του ως το θάνατο.

Αυτή η τρισδικότητα, ο  κύκλος,  όπως την ονομάζει,  είναι η δομή όλης της ζώσας φύσης. Τα πάντα στη φύση μετατρέπονται στο αντίθετό τους, και επιστρέφουν με τη σειρά τους σε υψηλότερο επίπεδο εκεί απ' όπου ξεκίνησαν για να τεθεί σε λειτουργία εκ νέου το ίδιο προτσές. Αυτή τη φορά όμως με διαφορετικό αφετηριακό επίπεδο ύψους.  Όπως σ ένα σπιράλ.

Για να κατανοηθεί με επάρκεια αυτή η δυναμική της φύσης θα πρέπει σύμφωνα με τον Χέγκελ να προσαρμοστεί και να γίνει πιο ευμετάβλητη η ανθρώπινη σκέψη. Προς τούτο χρησιμοποιεί τη διαλεκτική σκέψη (Θέση-αντίθεση-σύνθεση). 

Η σκέψη αυτή φέρει κάτι το πρωτοποριακό και ανατρεπτικό εκείνη την εποχή,  αφού προσκρούει και ακυρώνει τρόπον τινά ένα θεμελιώδες αξίωμα της λογικής, αυτό της αντίθεσης, της αντίφασης. Σύμφωνα με τη νέα σκέψη, η αντίφαση δεν είναι σύμπτωμα λανθασμένου τρόπου σκέψης, όπως υποστηριζόταν έως τότε ή όπως ισχύει στις θετικές επιστήμες, αλλά είναι στιγμιότυπο του αληθινού και συνεπώς μέρος, κομμάτι του όλου, μέρος του πραγματικού.

Έτσι, στο έργο του Χέγκελ δεν «διαπιστώνεται» κάτι ως σωστό ή λάθος. Δεν υπάρχει ένα στέρεο και ακλόνητο αξίωμα που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως στήριγμα στον ίλιγγο της σκέψης. Στη σκέψη του Χέγκελ τα πάντα βρίσκονται σε κίνηση. Σε μια κίνηση που έχει τη δομή και την φορά κίνησης της «θέσης-αντίθεσης-σύνθεσης» .

Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι σύμφωνα με τον Χέγκελ ο μόνος αληθινός τρόπος σκέψης. Μόνο έτσι ο άνθρωπος θα μπορέσει να κατανοήσει τον τρόπο λειτουργίας της φύσης. Μόνο με έναν ρευστό τρόπο σκέψης ο άνθρωπος θα μπορέσει να έρθει πιο κοντά στο Αληθινό, στο Θεό.

Ο Χέγκελ επεκτείνει τη σκέψη του:

Αν η πραγματικότητα και η έκφρασή της ως σκέψη ταυτίζονται, τότε δεν μπορεί παρά και τα δυο να είναι το ένα και το αυτό, δηλαδή το ίδιο. Δηλαδή τόσο η φύση, όσο και η σκέψη να είναι  Λόγος  (Vernunft).

Η σκέψη για τη φύση, δεν προκύπτει έξωθεν, αλλά από την ίδια τη φύση. Κι εδώ είναι ο πυρήνας της χεγκελιανής σκέψης: Η ίδια η φύση είναι ο Λόγος. Η ίδια η φύση είναι πνεύμα. Ο άνθρωπος μ' αυτά που πράττει και σκέφτεται (επιστήμες, φιλοσοφία), δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αποκαλύπτει το Λόγο της φύσης. Ο άνθρωπος συνειδητοποιεί το Λόγο.  Η φύση αποκτά τη συνείδηση του εαυτού της.

Με τη βοήθεια αυτής της σκέψης, ότι η φύση είναι Λόγος, άρα  πνεύμα και η σκέψη είναι ταυτόσημη με τη φύση, αφού είναι η φύση , ο Χέγκελ επανέρχεται διαλεκτικά στον αφετηριακό του προβληματισμό για να εξηγήσει τώρα από ανώτερη διαλεκτική θέση την Τριαδικότητα:

Στον Χριστιανισμό ο Θεός είναι πνεύμα. απόλυτο, αφαιρετικό , μια  δύναμη απεριόριστη, γενική και παντοτινή.

Εν συνεχεία μετατρέπεται ως Υιός σε αντικείμενο , σε ύλη, σε κάτι δηλ. διαφορετικό από το ίδιο,  ενώ ταυτόχρονα όμως είναι ο ίδιος, αφού τον περιέχει κι έτσι αναγνωρίζει το πνευμα  στον Υιό δηλ. στην ύλη. Αυτή η αναγνώριση του Εαυτού του στον Υιό (πνεύμα αναγνωρίζει εαυτόν μέσα στην ύλη),  είναι το Άγιο Πνεύμα.

Ο Χέγκελ χρησιμοποίησε τη σκέψη αυτή που καταγράφηκε στη «Φαινομενολογία του Πνεύματος» για να γράψει το τρίτο και τελειότερο έργο του: «Η εγκυκλοπαίδεια των φιλοσοφικών επιστήμων»

Σ’ αυτό το έργο ο Χέγκελ μετατρέπει και μετουσιώνει αυτά που έγραψε στη «Φαινομενολογία του Πνεύματος» μαζί με  τους στοχασμούς του από το δεύτερο έργο του «Η επιστήμη της λογικής»,  σε μια νέα κοσμοθεωρία δημιουργώντας  ένα νέο φιλοσοφικό σύστημα.

Εκεί αναφέρει:

Ο κόσμος είναι πνεύμα, όπως είχε διατυπώσει στο πρώτο του έργο. Το ίδιο το πνεύμα βρίσκεται εν μέσω ενός διαλεκτικού προτσές. Από το απόλυτο πνεύμα που είναι , μετατρέπεται σε «αντίθεση» ήτοι στην ύλη. Όλη η ύλη στην οποία μετουσιώθηκε το Πνεύμα είναι η ιστορία του υπαρχτού κόσμου.

Σύμφωνα με τον Χέγκελ, η ιστορία του κόσμου είναι η ιστορία της διαλεκτικής αποκάλυψης του απόλυτου πνεύματος. Η έκφραση γίνεται στην ύλη. Και η ύλη, δηλ ο κόσμος , προχωρά σε διαλεκτικές ενότητες (θέση-αντίθεση-σύνθεση). Από την πιο μικρή έως την πιο μεγάλη διαλεκτική ενότητα. Από τον άνθρωπο, στα κράτη , στον κόσμο όλο.

Πρώτο επίπεδο της διαλεκτικής σχέσης είναι η «θέση» που είναι το απόλυτο πνεύμα. Στο δεύτερο επίπεδο το πνεύμα μετατρέπεται στο διαλεκτικό του δίπολο  στην «αντίθεση» που είναι η ύλη. Ο Λόγος γίνεται ύλη. Με την εμφάνιση του ανθρώπου στην ιστορία του κόσμου, πραγματοποιείται το τρίτο διαλεκτικό στάδιο.: «η σύνθεση». Εδώ η φύση αποκτά συνείδηση του εαυτού της, δηλαδή πνεύμα. Και το πνεύμα αναγνωρίζει, βλέπει κατάματα τον εαυτό του, το παγκόσμιο πνεύμα.

Η ιστορία του κόσμου δεν είναι σύμφωνα με το Χέγκελ αποτέλεσμα δράσης των ανθρώπων (Βασιλάδων, Τυράνων και Πολιτικών), αλλά του ίδιου του Πνεύματος που εκφράζεται απλώς στην ύλη. Το πνεύμα μετέρχεται απλώς  των ανθρώπων για να εκδηλωθεί, να ξεδιπλωθεί, για να ακολουθήσει το δικό του σκοπό. Τον σκοπό όμως ο άνθρωπος δεν μπορεί να το δει. Δεν αποκαλύπτεται στον άνθρωπο.

Από τα παραπάνω ο Χέγκελ καταλήγει στο εξής συμπέρασμα:

Αφού το Πνεύμα είναι Λόγος, και ο κόσμος δεν είναι τίποτε άλλο από την διαλεκτική έκφραση του πνεύματος, θα πρέπει συνεπώς και ο ίδιος ο κόσμος , και συγκεκριμένα η ιστορία του κόσμου , να είναι Λόγος, λογική. Γιατί αν το Πνευμα ειναι Λόγος, πρέπει και η έκφραή του να είναι Λόγος.

Αυτή η αναγνώριση του Λόγου  σ’ όλη την ιστορία του κόσμου, ξενίζει σε πρώτη ανάγνωση. Προκαλεί αποτροπιασμό αν σκεφτεί κανείς το πόσο αιματοβαμμένη είναι η ιστορία του κόσμου. Προκαλεί φρίκη όταν σκεφτεί κανείς τα φρικώδη του Άουσβιτς και του τρίτου Ράιχ που έγιναν στο διάβα της ιστορίας. Είναι δυνατόν να είναι όλα αυτά Λόγος όπως λέει ο Χέγκελ;

Την ερώτηση αυτή , του την έκαναν μετά θάνατον. Η απάντηση του θα ήταν μάλλον η εξής: "Ναι , όλα  ήταν Λόγος Ακόμη κι αυτά τα φρικώδη που έγιναν στο Αουσβιτς ήταν Λόγος. ΑΛΛΑ, Λόγος , μόνο σε διαλεκτική σχέση με το όλον, με το απόλυτο Πνεύμα. Λόγος επειδή δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ακόμα το μεγάλο σχέδιο, το μεγάλο σκοπό του Πνεύματος. ΟΧΙ από μόνα τους. Όχι σε σχέση με τον εαυτόν τους!"

Το τελευταίο μέσο στο οποίο αποκαλύπτεται το πνεύμα κατά τον Χέγκελ είναι ο χώρος της κουλτούρας. Στη τέχνη, στη θρησκεία, και κυρίως στη φιλοσοφία. Στη φιλοσοφία ιδιαιτέρως, δηλαδή στην ανώτερη σκέψη, το Πνεύμα αναγνωρίζει τον εαυτό του και το δρόμο που διήνυσε δια του υπαρκτού κόσμου, στην αρχή ως λογική, μετά ως φύση, εν συνεχεία ως ιστορία του ανθρώπου και τέλος ως φιλοσοφική σκέψη. Όλη αυτή η διαδικασία είναι το παγκόσμιο πνεύμα όπως ξεδιπλώθηκε στο διάβα της ιστορίας του κόσμου.

Άξιος συνεχιστής της σκέψης και κοσμοθεωρίας  του Χέγκελ υπήρξε ένας άλλος γερμανός διανοητής , ο μέγιστος Κάρλ Μάρξ. Ο Μάρξ ερμηνεύει την ιστορία του κόσμου ακριβώς με τη χεγκελιανή διαλεκτική δομή. Μόνο που ως  αφετηριακό σημείο των πάντων,  βγάζει το απόλυτο παγκόσμιο πνεύμα από τη «θέση» και τοποθετεί εκεί την ύλη ως αρχή των πάντων. Έτσι ο Μάρξ προτάσσει την «αντίθεση» του Χέγκελ  ως «Θεση» , δηλαδή δημιουργεί τον διαλεκτικό υλισμό ως παραλλαγή της Χεγκελιανής Φιλοσοφίας. Το 1989 «αναιρέθηκε» σύμφωνα με τη διαλεκτική διαδικασία τρόπον τινά, η «αντίθεση» του Μάρξ.

Ίσως να έφτασε πλέον ο καιρός για μια νέα «σύνθεση» . Από τη «θέση» του Χέγκελ και την «αντίθεση» του Μαρξ. Αναμένουμε!

Τα τοτεμ (μας)!

Ο τοτεμισμός δεν είναι μόνο μια μορφή θρησκείας που έχει σχέση με τη λατρεία των προγόνων, όπως είναι ο σιντοϊσμός των Ιαπώνων, αλλά και ένας τρόπος για να διατηρείται η κοινωνική συνοχή. Η νεοελληνική προγονολατρεία, μπορεί να είναι αναχρονισμός, μπορεί να είναι τοτεμισμός ή σιντοϊσμός, έχει όμως τη σημασία της. Αν έλειπε τούτος ο αταβισμός, νεοελληνική κοινωνία ίσως να μην υπήρχε με τη σημερινή μορφή. Μας συνέχουν τα σύμβολα όπως τα τοτέμ τους ερυθρόδερμους. ¨Όντας ανίκανοι να κάνουμε αφαιρέσεις οποιουδήποτε είδους ώστε να φτάσουμε σε μια μετωνυμική κατανόηση του συμβόλου, το αντιμετωπίζουμε σαν κάτι ιερό καθεαυτό.
 

Έτσι η ελληνική σημαία, η γλώσσα, η ορθοδοξία έγιναν τοτέμ. Και τα τοτέμ πάρα πολύ εύκολα γίνονται ταμπού. Όλα έχουν την καταγωγή τους στο λανθάνον φόβο μην τυχόν και αλλοιωθούμε ως έθνος.
Η ιστορική αιτιολόγηση είναι απλή: Σε περιοχές που βρέθηκαν αιώνες ολόκληρους υπό τουρκική κατοχή, (και ακόμα πιο πριν αποτέλεσαν κομμάτι ενός μεγαλύτερου συνόλου, βλ. βυζαντινή Αυτοκρατορία), δεν μπόρεσε να δημιουργηθεί και να αναπτυχθεί αβίαστα η κοινωνική συνοχή που να στηρίζεται σε συνεκτικά στοιχεία πέραν αυτών της θρησκείας. Η γλώσσα δεν ήταν συνεκτικό στοιχείο αφού τα ελληνικά , αρβανίτικα, αλβανικά, τουρκικά μιλιόνταν τότε ανάκατα απ όλους. Γκιαούρηδες ήταν μόνο όμως οι χριστιανοί υπήκοοι της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Έτσι και σε μας εδώ, η ορθοδοξία λειτούργησε και λειτουργεί ακόμη και σήμερα ως ένα τοτέμ-ταμπού.
Την στιγμή που άλλοι λαοί έπλεκαν ελεύθερα τον κοινωνικό ιστό που τους συνέχει, δημιουργώντας με το διάβα των ετών συλλογικές συνήθειες και δοξασίες (έθιμα) σε μας επιβλήθηκε με το ζόρι, έξωθεν και υπό χρονική πίεση η ανάγκη συσπείρωσης. Εξ’ ου και οι σημερινές υστερίες . Λειτουργούν ακόμη ως αταβιστικά κατάλοιπα άλλης εποχής. Υστερίες που απλώνονται όχι μόνο σε θέματα εκκλησίας αλλά και σε θέματα ιστορίας.
 

Δημιουργική λογιστική

Δημιουργική λογιστική.

Το κρυφό χρήμα είναι εξ ορισμού δύσκολο να εντοπισθεί. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να καταμετρηθεί. Εκτιμάται όμως από σοβαρούς οικονομολόγους ότι κυμαίνεται μεταξύ 20 και 30 τρισεκατομμυρίων αυτό το χρήμα που κυκλοφορεί σαν ελεύθερο πουλί από παράδεισο σε παράδεισο. Φορολογικό παράδεισο εννοείται. Ο συνολικός παγκόσμιος πλούτος εκτιμάται γύρω στα 200 τρις, άρα μιλάμε για "παράνομο", χρήμα που εκφεύγει της φορολόγησης, ίσο με 10 % επί όλων των χρημάτων που κυκλοφορούν αυτήν τη στιγμή στον πλανήτη.
 

Κύριος μηχανισμός αποφυγής  της φορολόγησης αυτών των ελεύθερων χρημάτων, συντελώντας έτσι στη φοροαποφυγή (η φοροδιαφυγή είναι ποινικά κολάσιμη, η φοροαποφυγή όχι), είναι οι διαβόητες υπεράκτιες εταιρίες, αγγλιστί off shore, που εδρεύουν σε φορολογικούς παραδείσους . Υπάρχουν αυτή τη στιγμή γύρω στους 60 φορολογικούς παραδείσους με προεξάρχοντα αυτόν της Ελβετίας και ακολουθούν γνωστά ονόματα όπως Λίχτενσταιν , Μονακό, Νησιά Κεϊμαν, βρετανικές παρθένοι νήσοι, κ.α. Μάλιστα στις ΗΠΑ υπάρχει ολόκληρη πολιτεία, Delaware, δίπλα στην πολιτεία της Νέας Υόρκης που αποτελεί φορολογικό παράδεισο.
 

Η ιστορία των υπεράκτιων εταιριών ξεκινάει το έτος 1903 στην Μεγάλη Βρετανία. Στο Λονδίνο της εποχής εκείνης, είχε την έδρα της η εταιρία  "The Egyptian Delta Land and Investment Co. Ltd", δραστηριοποιούμενη στην μεσιτική αγορά της  Αιγύπτου, που ήταν τότε αποικία του Έμπαιρ.

Επειδή το δικαστήριο της Αυτού Μεγαλειότης έκρινε ότι, εφόσον η εταιρία είχε την έδρα της στο Λονδίνο κι όχι στην Αίγυπτο, όφειλε να πληρώνει τους φόρους επι των κερδών της στο Λονδίνο κι όχι στην Αίγυπτο ,αν και εκει είχε την επιχειρηματική της έδρα. Η εταιρία μη θέλοντας να συμμορφωθεί με την απόφαση αυτή, μετέφερε εν μια νυκτί την καταστατική της έδρα στην Αίγυπτο, αποφεύγοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τη βαριά φορολόγηση του Λονδίνου. Η απόφαση του Δικαστηρίου δεν εφεσιβλήθη ποτέ, ανοίγοντας έτσι το δρόμος των οφ σορ. Εφεξής δεν θα είχε σημασία που δραστηριοποιείται μια εταιρία αλλά,  που θα είχε την καταστατική της έδρα. (Προφανώς αυτό το σύστημα ενδιαφέρει κυρίως τις αποικιοκρατικές δυνάμεις και είναι σε ισχύ ακόμα και σήμερα στη Μ. Βρετανία).

Έκτοτε τα πράγματα έχουν εξελιχθεί, τελειοποιηθεί και συστηματοποιηθεί, όσον αφορά στο κεφάλαιο "φοροαποφυγη". Στην αμερικανική πολιτεία Delaware πχ, που η φορολογία είναι μηδέν, υπάρχει κτίριο που στεγάζει 200.000 εταιρίες! Οχι δεν πρόκειται για το μεγαλύτερο κτίριο του κόσμου για να χωρέσει τόσες εταιρίες, αλλά οι εταιρίες που δηλώνουν την έδρα τους σ’ αυτό, αποτελούνται μόνο από ένα χρηματοκιβώτιο κι ένα αυτοκολλητάκι με το όνομα τους πάνω σ αυτό! Είναι η έδρα τους.

Συνοπτικά, η όλη ιδέα της φοροαποφυγή επικεντρώνεται σε ένα πολύ απλό σχέδιο: Η εταιρία μεταφέρει την έδρα της σ’ έναν φορολογικό παράδεισο με μηδαμινή φορολόγηση ενώ μετατρέπει, μετονομάζει την ήδη υπάρχουσα έδρα της σε θυγατρική  και ενδεχομένως ιδρύει και μια δεύτερη θυγατρική σ’ έναν άλλο φορολογικό παράδεισο. Εν συνεχεία εκμεταλλευόμενη το νομοθετικό πλέγμα δυνατοτήτων που της παρέχεται, η μια θυγατρική δανείζει ενδοομολικώς στην μητρική κεφάλαια, μειώνει η ίδια έτσι τα κέρδη της και ταυτοχρόνως  η μια θυγατρική πληρώνει τέλη για χρήση ενός Brandname στην άλλη θυγατρική ή στη μητρική που υποτίθεται παραχώρησε στην έτερη θυγατρική  το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το όνομα της εταιρίας. 

Η Apple πχ. κάθε φορά που θέλει να κάνει χρήση ενός δικού της άϋλου αγαθού, δικής της πατέντας, πληρώνει πρώτα τέλη στη θυγατρική της που εδρεύει στο Λουξεμβούργο, όπου δεν φορολογείται το κέρδος (α, ρε φιλέλληνα Γιούνκερ που μας κουνάς το δάχτυλο και τώρα έγινες και πρόεδρος της Κομισιόν).

Απώτερος στόχος όλων αυτών των φορολογικών τερτιπιών (ενδοομιλικός δανεισμός, πληρωμή για δικαιώματα χρήσης από μια θυγατρική στην άλλη, γενικά ενδοομιλικές συναλλαγές) είναι να μειωθούν όσο το δυνατόν περισσότερο τα κέρδη στις λοιπές εταιρίες που εδρεύουν σε χώρες που υπάρχει φορολόγηση, και να μεγιστοποιηθούν  μόνο σ’ αυτήν την μια εταιρία του ίδιου ομίλου, που βρίσκεται σε χώρα με ανύπαρκτη φορολογία.

Η αποστέρηση εσόδων λοιπόν για τα κράτη και συνακόλουθα για τους πολίτες της λειτουργεί , σε μεγάλη κλίμακα, μ’ αυτόν τον τρόπο. Σ' όλα τα κράτη. Στα προηγμένα κράτη. Και δεν υπάρχει νομοθετική βούληση να αλλάξει τίποτα και από κανέναν. Με την δικαιολογία ότι σε περίπτωση που επιβληθεί στις εταιρίες φορολόγηση, θα αποχωρήσουν από τη χώρα (βλέπε φερ’ ειπείν τους δικούς μας εφοπλιστές).

Στη Γερμανία πχ. η Apple πληρώνει σε κάθε ευρώ κέρδους μόλις 1,9 λεπτά φόρο. Επίσης , ο όμιλος Amazon είχε στην ίδια χώρα κύκλο εργασιών το 2012 που έφτανε στα 8 δισεκατομμύρια ευρώ αλλά φόρο πλήρωσε μόνο περί τα 3 εκατομμύρια ευρώ.

Αυτός είναι ο βαθύς πυρήνας του καπιταλισμού. Κέρδος παντί τρόπω και πάση θυσία. Δεν μιλάω για τους ντόπιους τενεκέδες μας. Μιλάω για τους πολιτικούς -παίχτες μεγάλων κρατών που κουνάνε το δάχτυλο στους δικούς μας άξεστους. ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία , Ολλανδία. Η Ολλανδία πχ. είναι φορολογικός παράδεισος. Κι όμως κουνάνε το δάχτυλο όλοι αυτοί οι σάπιοι καλοθρεμμένοι στους δικούς μας πειναλέους. Γιατί; Γιατί έχουν το ηθικό-κλεπτικό ανάστημα να το κάνουν. Αυτό το ηθικό ανάστημα  που λέει κλέψε, αλλά μην σε πιάσουνε. Κλέψε με το γάντι και στα κρυφά, φτιάχνοντας πχ. φορολογικούς παραδείσους εδώ κι εκεί κι μην τα βάζεις απευθείας στη τσέπη σου. Για να έχει γοητεία και πλάκα ο καπιταλισμός.

Που να τους καταλάβουν οι δικοί μας. Δεν τους κατάλαβαν ποτέ. Βλαχαδεροί γαρ , μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία τα ξεκοκκάλισαν όλα με τη μία και με τρεις μασέλες ταυτόχρονα. Με αποτέλεσμα να εκθέσουν τους άλλους. Τους πολιτισμένους και νοικοκυραίους κλέφτες.  Κουνάν τώρα το δάχτυλο τα «πολιτισμένα» σκύβαλα, γιατί οι δικοί μας εκτός από μικροπρεπείς διασπαθιστές δημοσίου χρήματος ήταν και ηλίθιοι συν τοις άλλοις. Βλέπεις, οι μεν κατόρθωσαν να φτιάξουν και να διατηρήσουν κράτη λειτουργούντα ενόσω κλέβανε (τους άλλους), ενώ οι δικοί μας, κανίβαλοι μέχρι το κόκκαλο και τελούντες υπό μόνιμη κλεπτική ακράτεια όλα αυτά τα 192 χρόνια , τα ξεκοκκάλισαν και εμάς τους υπηκόους τους.

Γι’ αυτό δεν μας θέλουν οι άλλοι. Οι νοικοκυραίοι κλέφτες. Τους ντροπιάζουμε που δεν τρώμε με το γάντι και το μαχαιροπίρουνο αλλά με τα χέρια χωρίς φινέτσα και στυλ.  Επειδή δεν μάθαμε ποτέ για την φινέτσα της κρυφής γοητείας της Μπουρζουαζίας (Μπονιουέλ).

Μορφωμένος, καλλιεργημένος ή απλώς θυμόσοφος;

Ο μορφωμένος άνθρωπος είναι το αποτέλεσμα της διαμόρφωσης. Είναι αυτός που έχει μια μορφή. Αυτής που αποκτάται επίκτητα, ως συνήθως με το διάβασμα. Τον αποκαλούμε πολλές φορές και «διαβασμένο». Με τη μορφή που απόκτησε ξεχωρίζει από τον άμορφο άνθρωπο. Απ' αυτόν δηλαδή που δεν έχει καμία απολύτως μορφή. . Απ’ αυτόν που δεν ξεχωρίζει από τον διπλανό του, απ' αυτόν που οι έννοιες «ύπαρξη» και «εγώ» είναι ταυτόσημες , απ’ αυτόν που γνώρισμα του είναι απλώς η μορφή του ως «ζώον δίπουν άπτερο».

Η έννοια «καλλιεργημένος» άνθρωπος (για τους λατινογενείς «κουλτουριάρης από το κουλτούρα») είναι πιο μπελαλίδικη έννοια για να εξηγηθεί. Όχι τόσο γιατί δεν συμφωνούν απαξάπαντες ότι οι έννοιες μορφωμένος και καλλιεργημένος δεν είναι έννοιες ταυτόσημες, όσο επειδή υπάρχει διχόνοια για τα ειδικά γνωρίσματα που στοιχειοθετούν τελικά τον καλλιεργημένο άνθρωπο.
Για το θέμα αυτό έχουν διατυπώσει στο παρελθόν πολλοί διανοητές διάφορους ορισμούς , μεταξύ αυτών ο Κλεμανσό, ο Σαρτρ, ο Γκράμσι, ωστόσο κανένας ορισμός  δεν έγινε τελικά καθολικά αποδεκτός , με αποτέλεσμα η δυσκολία οριοθέτησης της έννοιας του καλλιεργημένου, να συνεχίζεται ως τις ημέρες μας.

Μια καλή αρχή θα ήταν ίσως η ετυμολογική προσέγγιση του ορισμού «καλλιεργημένος ή κουλτουριάρης».

Κουλτούρα λοιπόν στα λατινικά σημαίνει καλλιέργεια. Καλλιέργεια του χωραφιού….που βρίσκεται εντός της κρανιακής κάψας. Τι κάνει λοιπόν ο γεωργός στο χωράφι του όταν το καλλιεργεί; Μα, πρώτα πρώτα, το οργώνει. Δηλαδή ξεριζώνει ένα ένα τα αγριόχορτα που υπάρχουν στο χωράφι και ανασκαλεύει την άμμο, για να είναι έτοιμη να υποδεχτεί φρέσκο λίπασμα και σπόρο.
Δεν έχει κανένα απολύτως φετίχ λατρείας των προϋπαρχόντων χόρτων. Ούτε λέει αφού έτσι τα βρήκα, ας τα αφήσω καλύτερα στη θέση τους. Ξεριζώνει τα πάντα, ανακατεύει το χώμα και το «ανοίγει» για νέα φρέσκα πράγματα. Βέβαια αν κάποιο λουλουδάκι που υπάρχει του αρέσει, το αφήνει στη θέση του. Αλλά το αφήνει στη θέση του μόνο αφού πρώτα εγκύψει και το εξετάσει εξονυχιστικά και το βρει όμορφο ή χρήσιμο ο ίδιος . Μετά πάει παραπέρα να ξεριζώσει τα διπλανά. Ξεριζώνει αυτά που «δεν του λένε τίποτα», αυτά για τα οποία αμφιβάλει για τη χρησιμότητα τουςκαι αυτά που θεωρεί βλαβερά ή μαραμένα τα καίει.
Αφού περατώσει το ξεχόρτιασμα ο γεωργός και οργώσει το έδαφος, πάει και φυτεύει τη σπορά!

Άρα, όπως ο γεωργός, έτσι και ο καλλιεργημένος άνθρωπος πρώτα εξετάζει, κρίνει, ανασκαλεύει, ξεριζώνει και μετά οργώνει τα εντός του κρανίου του. Αυτά που του παραδόθηκαν, αυτά που αταβιστικά και ορμέμφυτα κλίνει  να ακολουθήσει, αυτά που του παρουσιάστηκαν ως αξιωματικές θέσεις, μονοπάτια που πρέπει να περπατήσει .

Αυτή είναι και η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ μορφωμένου και καλλιεργημένου ανθρώπου. Ο μορφωμένος «φορτώνει» πάνω σ΄ αυτά που βρήκε , από τα ένστικτά , την οικογένεια, την κοινωνία του, τις δικές του εγκυκλοπαίδειες. Δεν αναιρεί αυτά που προϋπήρχαν και προορίζονταν γι αυτόν. Απλώς τα διαπλάθει και τα ωραιοποιεί, τα στολίζει και τα αμπαλάρει με μόρφωση. Δεν κάνει  σε αντίθεση με τον καλλιεργημένο καμιά τομή, καμιά ρήξη. Είναι συντηρητικός και πολύ βολικός.

Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κανείς ότι ο καλλιεργημένος άνθρωπος έχει  πιο δύσκολο δρόμο να διαβεί σε σχέση με τον μορφωμένο. Και ότι κατ ' ουσίαν, είναι ένας πολύ ηθικός και γι' αυτό μοναχικός άνθρωπος. Ηθικός όχι για κάποιους έξωθεν λόγους όπως θρησκεία, οικογένεια, σχολείο, αλλά για την ίδια τη βιωματική του εμπειρία για το τί είναι καλό και τί άξίζει σε αυτόν τον κόσμο που τον πλάθει απο το μηδέν. Εκτός κι αν βρει άλλους ομοϊδεάτες στο δρόμο του. Ενώ ο μορφωμένος, δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα , πρώτα να τσεπώσει το φακελάκι διατηρώντας εικονοστάσιο πχ. στο ιατρείο του και μετα να κάνει παρέα σε κάποιον άμορφο άνθρωπο. Η απόσταση μεταξύ τους δεν είναι μεγάλη. Όσα πτυχία και να έχει ο μορφωμένος.

Η Ελλάδα είναι γεμάτη από μορφωμένους ανθρώπους με πάρα πολλά πτυχία!

Τρίτη κατηγορία είναι ο θυμόσοφος άνθρωπος. Αυτός που έχει εμπειρικές γνώσεις αν και ο ίδιος ίσως ακόμη και αγράμματος. Η γνώση του βασίζεται σε προσωπική εμπειρία και η ζωή του δίνει στο τέλος, έτσι που αδιαφορεί συνεχώς για τη θεωρία, ως συνήθως δίκιο.

Δυστυχώς η Ελλάδα είναι γεμάτη από μορφωμένους ανθρώπους ,λίγους θυμόσοφους και σχεδόν καθολου καλλιερημένους. Οι μορφωμένοι άνθρωποι έχουν τελειοποιήσει εντός τους τον μηχανισμό της ψευδούς συνειδήσεως. Αυτόν τον μηχανισμό που λέει ότι αφού είμαι μορφωμένος, άρα υπερέχω και μπορώ να διατυπώσω γνώμη και άποψη για τα πάντα. Ίσως επειδή δυο γενιές πριν όλη χώρα αποτελούνταν από άμορφους ανθρώπους, να λειτουργεί πιο εύκολα σήμερα ο μηχανισμός αυτός. Ο βενζινάς ενόσω γεμίζει το ντεπόζιτο θα σου αναλύσει την προέλευση του κόσμου, ο ιατρός που πήρε φακελάκι θα σου μιλήσει για την σημασία της ορθοδοξίας, ο ταβερνιάρης θα σε συμβουλεύσει για τα CDS και θα σου αναλύσει τα πραγματικά αιτία της οικονομικής κρίσης και της κατάρρευσης των χρηματιστηρίων..

Οι καλλιεργημένοι άνθρωποι βρίσκονται όμως μόνο κατά τύχη. «Τα νυχτολούλουδα εξάλλου είναι σπάνια και χρειάζονται πολύ κοπριά για να φυτρώσουν»

Περί εκλογών

Περι εκλογών ο Λόγος

Οι αστοί τις εξυμνούν ως το απαύγασμα της δημοκρατικής διαδικασίας, οι κομμουνιστές τα μασάνε λίγο γα την σπουδαιότητα αυτού του γεγονότος, με την έννοια ότι, «τα κουκιά είναι μοιρασμένα, όπως και η τράπουλα άλλωστε» και άρα,  τίποτα το ρηξικέλευθο καλό δεν πρόκειται να βγει ως αποτέλεσμα. Ο λόγος για τις βουλευτικές εκλογές. Μιας λοιπόν διανύουμε εκλογική περίοδο, ας θυμηθούμε λίγο  την ισχύουσα εκλογική νομοθεσία για να πάρουμε μια εικόνα αν όντως είναι μοιρασμένη η τράπουλα ή αν οι κάλπες μπορούν όντως να βγάλουν εκπληκτικά και μη αναμενόμενα αποτελέσματα.

Ισχύων εκλογικός νόμος πδ. 26/2012, ν. 3231/2004, όπως τροποποιήθηκε τον ν. 3636/2008: ”ενισχυμένη αναλογική”

Σύμφωνα με τον ισχύοντα λοιπόν εκλογικό νόμο του πδ. 26/12 σε συνδυασμό με τον νόμο «Σκανδαλίδη» του 2004, σε συνδυασμό με το Ν. 3636/2008 του τότε υπουργού εσωτερικών Παυλόπουλου,  ισχύει το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής όσον αφορά την κατανομή των βουλευτικών εδρών ανάλογα με τα αποτελέσματα που θα πάρουν τα κόμματα στην κάλπη.

Υπολογισμός βουλευτικών εδρών ανά εκλογική περιφέρεια:
Καταρχήν κάθε Νομός είναι μια εκλογική περιφέρεια εκτός απο την Αττική που εχει 5 εκλογικές περιφέρειες και η Θεσσαλονίκη που έχει 2. Πόσους βουλευτές, δηλαδή έδρες , βγάζει κάθε εκλογική περιφέρεια; Ανάλογα με τον πληθυσμό της που διαρείται με το εκλογικό μέτρο. Εκλογικό μέτρο είναι το πηλίκο των δημοτών ανά επικράτεια διά τον αριθμό 288 που είναι ο αριθμός των εκλέξιμων βουλευτών. Δηλαδή  έστω οτι οι ψηφοφόροι-δημότες σ' όλη την επικράτεια είναι 9.000.000. Το εκλογικό μέτρο θα είναι 9.000.000/288= 31.250. Συνεπώς ο αριθμός βουλευτών που θα βγάλει φερ' ειπείν ο νομός Εβρου που έχει 150.000 δημότες, θα είναι 150.000/31.250= 4.

Κατανομή εδρών στα κόμματα:
Με τον εκλογικό νόμο, οι 250 έδρες από τις 300,  κατανέμονται βάσει απλής αναλογικής, οι δε 50 έδρες χαρίζονται στο πρώτο κόμμα.

Ως εκλογικό μέτρο  ορίζεται το πηλίκο της διαίρεσης που πτοκύπτει από το άθροισμα όλων των ψήφων που ξεπέρασαν το 3% : 250. Για να καθοριστεί ο αριθμός των εδρών που θα πάρει το κάθε κόμμα, γίνεται διαίρεση των ψήφων έκαστου συνδυασμού ανά επικράτεια, δια το εκλογικό μέτρο. Οι υπόλοιπες 50 έδρες παραχωρούνται στο πρώτο κόμμα. 

Καταρχήν για να μπει ένας συνδυασμός εντός Βουλής θα πρέπει να λάβει τουλάχιστον 3% επί των έγκυρων ψήφων. Αν π.χ. ψήφισαν έγκυρα 8.000.000 άτομα, ο ελάχιστος αριθμός ψήφων που πρέπει να λάβει ένα κόμμα για να μπει στη Βουλή είναι 240.000 ψήφοι. Έστω λοιπόν, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε 3.000.000 έγκυρους ψήφους ανά επικράτεια, η ΝΔ 2.600.000, το Πασοκ 600.000, η Δημάρ 600.000, το ΚΚΕ 500.000, το Ποτάμι 700.000. Για να βρούμε σε πόσες έδρες αντιστοιχούν οι ψήφοι αυτοί, θα πρέπει σύμφωνα με τα παραπάνω, να διαιρέσουμε τον αριθμό των ψήφων που έλαβε το κόμμα, δια το εκλογικό μέτρο. Αυτό είναι όπως είδαμε πάνω, το πηλίκο όλων των έγκυρων ψήφων όλων των κομμάτων που έλαβαν τουλάχιστον 3%, δια 250 . Άρα, 3.000.000 : (8.000.000: 250)= 93,75 έδρες για το Σύριζα, 81,25 για ΝΔ, 18,75 για πασοκ και δημαρ, 15,62 για ΚΚΕ και 21,87 για το ποτάμι. Επειδή το άθροισμα των ακέραιων αριθμών είναι 246=<250, θα συμπληρωθεί ο αριθμός ανά μια έδρα για κάθε κόμμα με το μεγαλύτερο δεκαδικό αριθμό. Ετσι, μια εδρα επιπλέον θα πάρει το Ποτάμι καταρχάς, απο μια έδρα το πασοκ και δημάρ και μια έδρα για τον Σύριζα. 
Αρα οι έδρες θα κατανεμηθούν ως εξής: Σύριζα 94 έδρες, ΝΔ 81, Πασοκ 19, Δημάρ 19, ΚΚΕ 15, Ποτάμι 22. Επειδή όμως χαρίζονται στο πρώτο κόμμα και 50 έδρες, τελικά ο Σύριζα θα έχει 144 έδρες.

 Συνεπώς θα απέχει από τον αριθμό της απόλυτης πλειοψηφίας των 151 εδρών, ακόμη και με την πριμοδότηση των 50 εδρών. Γίνεται αμέσως αντιληπτή η αναντιστοιχία συσχετισμών μεταξύ της βούλησης του λαού που εκφράζεται στους ψήφους που έλαβε κάθε κόμμα και της κοινονουλευτικής δύναμης τελικά του πρώτου κόμματος.  Ο λόγος είναι η εύρυθμη λειτουργία του κοινοβουλευτιισμού εις βάρος της δημοκρατίας. Τέλος πάντων.

Τώρα, μέσα στον παραπάνω αριθμό των εδρών που έλαβε κάθε κόμμα, θα πρέπει να υπολογιστούν/συμπεριληφθούν και οι βουλευτές επικρατείας.

Κατανομή εδρών επικρατείας

Για αυτές τις 'εδρες, το εκλογικό μέτρο είναι το σύνολο των έγκυρων φήφων δια τον αριθμό 12 που είναι ο αριθμός των βουλευτών επικρατείας. Αρα με 8.000.000 το εκλογικό μέτρο είναι 8.000.000/12= 666.666. Κάθε κόμμα βγάζει τόσους βουλευτές επικρατείας όσο είναι το πηλικο του συνόλου ψήφων που έλαβε δια του ανω εκλογικού μέτρου. Δηλαδη στο πάνω παράδειγμά μας,  ο Σύριζα θα βγάλει 4,5 (3.000.000/666.666), η ΝΔ 3,75, το Πασοκ και Δημάρ από 0,9, το ΚΚΕ 0,75 και το Ποτάμι 1,05. Επειδή οι πάνω ακέραιοι αριθμού υπολοίπονται το 12 που είναι οι βουλευτες επικρατείας, συμπληρώνεται ανάλογα με το μεγαλύτερο δεκαδικό αριθμό , δηλαδή το Πασοκ και η Δημάρ θα βγάλουν απο 1 βουλευτή επικρατείας , το ΚΚΕ 1 και η ΝΔ άλλον 1 επιπλέον και θα έχει 4 συνολικά, όπως ο Σύριζα που θα βγάλει 4 βουλευτές επικρατείας και το Ποτάμι θα έχει 1 βουλευτή επικρατείας.

Κατανομή εδρών ανά εκλογική περιφέρεια. 
Το πόσες έδρες θα πάρει το τάδε ή το δείνα κόμμα , ας πουμε, στο Νομό Εβρου που έχει όπως είδαμε 4 βουλευτικές έδρες, καθορίζεται ανάλογα με το εκλογικό μέτρο που είναι το σύνολο των έγκυρων ψήφων που υπήρχε στον νομό, διά τον αριθμό εδρών. Δηλαδή ο Νομός Εβρου έχει ας πουμε 150.000 δημότες. Εγκυροι ψηφοι 120.000. Αρα το εκλογικό μέτρο είναι 120.000/4=30.000. Αν ο Σύριζα έλαβε στο νομό Εβρου 50.000 εγκυρους ψήφους, η ΝΔ 60.000 και το Ποτάμι 10.000, τότε ο Σύριζα θα λάβει απο τις 4 έδρες του νομού τις 2 (50.000/30.000=1,6), η ΝΔ 2 (60.000/30.000=2) , το Ποτάμι 0 (10.000/30.000=0,3).

 Πολλές φορές,  τα αποτέλεσμα των εκλογών  είναι για ορισμένους γνωστά πριν καν αυτές γίνουν. Καλή ψήφο!